SuperEdit może zapamiętać wydruk w formacie HTML. Aby utworzyć taki wydruk wywołaj polecenie Podgląd Wydruku (z menu Plik lub klikając jej przycisk na pasku narzędzi Standard) i wybierz opcję MOR Publikuj HTML. SuperEdit zapyta Cię o nazwę pliku HTML, w którym zostanie zapamiętana strona wydruku. Pozostałe pliki niezbędne w opisywanym procesie (patrz niżej) zostaną utworzone automatycznie.

Strona wydruku HTML może zostać utworzona na podstawie szablonu. Szablon jest zwykłym plikiem w formacie HTML utworzonym za pomocą dowolnego edytora plików HTML. Powinien on zawierać specjalne pola kodowe, które będą zamieniane na nazwy określonych plików w trakcie wykonywania zlecenia Publikuj HTML. Są to następujące pola:

$$PreviewGIF$$ - pole będzie zamienione na nazwę pliku zawierającego drukowany rysunek;

$$PreviewHTML-96$$ - pole będzie zamienione na nazwę pliku zawierającego stronę w formacie HTML w postaci dogodnej do drukowania (o ile w konfiguracji ekranu miałeś ustawione małe fonty);

$$PreviewHTML-120$$ - pole będzie zamienione na nazwę pliku zawierającego stronę w formacie HTML w postaci dogodnej do drukowania (o ile w konfiguracji ekranu miałeś ustawione duże fonty).

Zanim wywołasz zlecenie Publikuj HTML sprawdź ustawienia marginesów. W tym celu po prawym kliku wybierz opcję MOR Nastawy strony. Na dialogu Marginesy ustaw ich wartości na nie mniejsze niż 1 cm. Jeżeli chcesz teraz wydrukować swój dokument (w formacie HTML) korzystając z przeglądarki, to po prawym kliku wybierz opcję MOR Nastawy drukowania i ustaw marginesy na te wartości, które ustawiłeś na dialogu Marginesy lub na nieco większe.

Polecenie Skanuj rozpoczyna skanowanie dokumentu jednostronicowego.

W zależności od typu wybranego skanera może istnieć potrzeba fizycznego rozpoczęcia procesu skanowania np. przez przyciśnięcie przycisku na skanerze. Inne urządzenia mogą zaczynać skanowanie natychmiast. Jeszcze inne mogą wyświetlić charakterystyczne dla tego urządzenia okienko. W czasie skanowania może także pojawić się w formie właściwej danemu urządzeniu informacja o postępach w skanowaniu. Zeskanowany dokument jest wyświetlany w oknie rysunku pod tymczasową nazwą, np. SCAN_1.

Polecenie Wiele stron rozpoczyna skanowanie dokumentu wielostronicowego.

Proces skanowania wielostronicowego przypomina skanowanie jednostronicowe, z tym, że po każdej stronie pojawia się okno dialogowe informujące o liczbie dotychczas zeskanowanych stron. Dostępne są cztery przyciski (w zależności od sytuacji niektóre z nich mogą być zablokowane):

Pierwsza strona zeskanowanego dokumentu jest wyświetlana w oknie rysunku pod tymczasową nazwą, np. SCAN_1.

Zakładka Okno używana jest do określenia, jaki prostokątny obszar bieżącego dokumentu ma podlegać rasteryzacji oraz jaka skala i jakie jednostki mają być w tym procesie użyte. Możesz wybrać jedną z następujących opcji:

Zakładka Rozdzielczość służy do zdefiniowania rozdzielczości tworzonego raster i weryfikacji rozmiarów pliku rastrowego. Aby zmienić rozdzielczość wybierz odpowiednią wartość z listy rozwijanej Rozdzielczość. Jeżeli wśród proponowanych wartości brak jest tej, którą chcesz podać wybierz wartość Użytkownika, a potem wprowadź liczby do pól X dpi i Y dpi.

Wyliczona przez SuperEdita szerokość i wysokość pliku przy podanych parametrach może być wyświetlana w calach, milimetrach lub pikselach, tak jak wybierzesz z listy rozwijanej Jednostki rozmiaru rysunku.

Zakładka Kolor używana jest do zdefiniowania typu koloru w tworzonym rastrze. Możesz wybrać wersję czarno-białą, odcieni szarości, z paletą kolorów o określonej głębokości oraz true color.

Funkcja ta służy do wczytania definicji wektorów kalibracyjnych poprzednio zapisanych w pliku CAV. W praktyce korzystanie z takich wektorów ma sens, gdy odnoszą się do tego samego rysunku dla którego zostały zdefiniowane.

Funkcja pozwala zapisać bieżący zbiór wektorów kalibracyjnych do pliku CAV, w celu późniejszego wykorzystania. Wektory zapisywane są w formacie ASCII w pliku o rozszerzeniu CAV. Współrzędne wektorów są zapamiętywane w jednostkach aktualnie edytowanego rysunku (patrz okno dialogowe Właściwości rysunku rastrowego). Z tego powodu nie jest możliwe ponowne użycie tych wektorów po zmianie jednostek rysunku.

Funkcja ta pozwala zapisać raport kalibracji w pliku tekstowym o rozszerzeniu REP. Raport kalibracji zawiera: datę, czas, nazwę kalibrowanego pliku, obszar kalibracji, nazwę użytego modelu kalibracji, definicje wektorów korekcyjnych i aktualne, obliczone pozycje oraz wartości średniokwadratowej korekcji i błędu. W raporcie każdy wektor korekcyjny jest opisany trzema punktami: punkt korekcji, jego pozycja zadana oraz pozycja po kalibracji.

Za pomocą tej funkcji użytkownik może ręcznie definiować wektory kalibracyjne przez wskazanie ich początku i końca. Pierwszym punktem wektora kalibracyjnego jest punkt rastrowy o znanych współrzędnych, który określa punkt początkowy wektora korekcyjnego. Aby dokładnie wskazać ten punkt możesz użyć Zatrzasku rastrowego i Lupy. Drugim punktem jest punkt docelowy. Wpisz żądane współrzędne posługując się Paskiem wejścia. Po wprowadzeniu punktów, na ekranie, jest wyświetlany wektor przed kalibracją (domyślnie w kolorze czerwonym).

Przycisk dodaj swobodne wektory jest aktywowany automatycznie po uruchomieniu polecenia Kalibracji umożliwiając natychmiastowe rozpoczęcie definiowania wektorów. W czasie definiowania każdego z wektorów możesz użyć opcji MON Wycofaj żeby usunąć aktualnie rysowany wektor i rozpocząć jego definiowanie od początku. Przed ostateczną akceptacją możesz edytować zdefiniowane wektory przeciągając ich końce w nowe położenie. Opcja MON Usuń pozwala na usunięcie zdefiniowanego wektora. Kolejne opcje MON są dostępne, kursor znajduje się nad którymś z wektorów. Możliwe jest zdefiniowanie dowolnej liczby wektorów.

Funkcja ta pozwala na definiowanie wektorów korekcyjnych z odniesieniem do wstępnie określonych punktów docelowych. W sytuacji kiedy raster wymaga skalibrowania np. do linii siatki mapy, funkcja ta upraszcza i automatyzuje takie czynności jak: przejście do następnego punktu ze zbioru oraz precyzyjne wskazanie punktu docelowego, który już jest określony liczbowo.

Jeżeli akcja Dodaj wektory siatkowe będzie rozpoczęta bez zdefiniowanej wcześniej siatki to procedura automatycznie rozpocznie akcję Zdefiniuj siatkę, aby potem przejść do definiowania wektorów.

Punkty siatki zdefiniowane funkcją Zdefiniuj siatkę są wykorzystywane jako Punkty Docelowe (końce) wektorów korekcyjnych. Użytkownik musi wskazać tylko początek wektora czyli Punkt Rastrowy. Dodatkowo SuperEdit dostarcza automatyczny zoom wokół punktów docelowych, samoczynnie przesuwając obraz w pobliże kolejnego predefiniowanego punktu siatki co zwiększa efektywność pracy operatora.

Opcja MON Następny pozwala na pominięcie definiowania wektora dla aktualnego punktu siatki. Możesz chcieć pominąć taki punkt jeżeli jakość rastra leżącego w pobliżu tego węzła siatki jest bardzo niska lub gdy punkt nominalny znajduje się poza obszarem rastra.

Opcja MON Poprzedni pozwala na cofnięcie się do definiowana wektora dla poprzedniego punktu siatki.

Opcja MON Następny / Poprzedni węzeł pozwala na przejście do poprzedniego bądź następnego węzła niezależnie od tego czy wektor został zdefiniowany bądź nie.

Opcja MON Następny pusty węzeł / Poprzedni pusty węzeł pozwala na przejście do następnego bądź poprzedniego węzła w którym wektor nie został zdefiniowany.

W przypadku gdy któreś z powyższych opcji nie są dostępne, oznacza to że nie ma węzłów danego typu w wybranym kierunku.

Opcja MON Usuń bieżący umożliwia skasowanie wektora kalibracyjnego z bieżącego węzła, jeżeli na przykład został on zdefiniowany omyłkowo.

Po pominięciu kilku wektorów opcją MON Następny możesz zdecydować, że powinieneś je dodać. W tym celu włącz opcję MON Pomiń zdefiniowany i ponownie przyciśnij przycisk Dodaj wektory siatkowe. SuperEdit przeniesie Cię do pierwszego punktu a następnie do każdego niezidentyfikowanego wektora kalibracji. Możesz również chcieć wprowadzić ponownie, poprawić lub sprawdzić wektory wprowadzone dotychczas. W tym celu wyłącz opcję MON Pomiń zdefiniowany i ponownie przyciśnij przycisk Dodaj wektory siatkowe. Teraz możesz poprawić zdefiniowane wektory lub zdefiniować od początku te, które zostały pominięte. Opcja Pomiń zdefiniowany jest również dostępna jako pole wyboru w oknie dialogowym Opcje kalibracji.

Opcja MON Zakończ pozwala na przerwanie definiowania wektorów siatkowych. Alternatywnym rozwiązaniem jest wciśnięcie przycisku Dodaj swobodne wektory. Nie używaj klawisza klawiatury Esc! Spowoduje to anulowanie całego procesu Kalibracji tak jak robi to opcja MON Anuluj. Jeżeli nie zapisałeś zmian wektorów korekcyjnych to SuperEdit spyta czy chcesz to zrobić. Możesz wtedy anulować tą czynność i powrócić do kalibracji.

Przycisk Dodaj wektory wg elementów używany jest do definiowania kolejnych wektorów korekcyjnych względem kolejnych wierzchołków zaznaczonych elementów wektorowych. Możliwość ta jest wygodna jeżeli posiadasz (lub utworzysz) nominalny rysunek wektorowy związany z kalibrowanym rysunkiem rastrowym w taki sposób, że kształty i pozycje obiektów na rysunku rastrowym definiowane są przez wierzchołki elementów rysunku wektorowego.

Jeżeli kalibracja została rozpoczęta z wcześniej zaznaczonymi elementami wektorowymi to będą one użyte jako elementy referencyjne. Jeżeli nie było takich elementów lub zaznaczone elementy nie posiadały wierzchołków, wywołanie akcji Dodaj wektory wg elementów powoduje automatycznie rozpoczęcie procesu wyboru elementów, a dopiero po jej zakończeniu podjęcie akcji pierwotnej.

Wierzchołki elementów wektorowych zaznaczonych w akcji inicjowanej przyciskiem Zaznacz elementy używane są jako Punkty Docelowe (końce) wektorów korekcyjnych – tak więc użytkownik musi jedynie wskazać odpowiadające im Punkty rastrowe (początki ) wektorów korekcyjnych. Ponadto SuperEdit wykonuje automatyczne powiększanie obszarów wokół omawianych punktów, a po zdefiniowaniu Punktu Docelowego również automatycznie przełącza się na kolejny nominalny wierzchołek. Ta procedura istotnie skraca pracę operatora.

Szczegóły i opcje akcji Dodaj wektory wg elementów są analogiczne do tych w akcji Dodaj wektory siatkowe.

Pięć przycisków modeli kalibracji pozwala Ci zdefiniować, którego z nich chcesz używać: Helmerta, afinicznego, dwuliniowego, dwukwadratowego lub dwusześciennego. Jeżeli wybierzesz zbyt wysoki model kalibracji w odniesieniu do ilości aktualnie zdefiniowanych wektorów to przyciski Przełącz podgląd i Wykonaj będą nieaktywne. Model kalibracji jest zapamiętywany w czasie sesji SuperEdita dlatego nie musisz zmieniać go za każdym razem, chyba że zajdzie taka potrzeba.

Przycisk Przełącz listę wektorów pozwala na włącznie i ukrywanie okna ze szczegółowymi informacjami dotyczącymi wektorów i modelu kalibracji.

Wektory mogą być przeglądane w oknie dialogowym Wyniki kalibracji rastra. Na liście umieszczone są Punkty rastrowe, Punkty docelowe a także indywidualne błędy pomiędzy Punktami docelowymi a Punktami obliczonymi. Wartości błędów pozwalają zdecydować, który z wektorów ma błąd gorszy od pozostałych i powinien zostać sprawdzony. Liczba wektorów, Poprawka oraz Błąd średniokwadratowy są wyświetlane na dole okna. Dwie ostatnie wartości są widoczne tylko wtedy, gdy wybrany został odpowiedni model kalibracji. Jeżeli klikniesz w któryś z wektorów na liście to SuperEdit automatycznie pokaże go w oknie rysunku z zachowaniem aktualnej skali AutoZoomu. Skala AutoZoomu może być ustawiana w oknie dialogowym Opcje kalibracji. Możesz usunąć wektor klikając go na liście i przyciskając na klawiaturze klawisz Del.

Żeby zamknąć okno Wyniki kalibracji rastra należy ponownie wcisnąć przycisk Przełącz listę wektorów.

Przycisk Przełącz podgląd pozwala na włączenie graficznego podglądu efektów kalibracji.

Zanim zostanie wykonana kalibracja rysunku możliwe jest zweryfikowanie poprawności zdefiniowanej transformacji przez włączenie funkcji podglądu. Funkcja ta wyświetla wektory korekcyjne (czerwone) i przeliczone, rzeczywiste wektory kalibracyjne (żółte). Obszar kalibracji zostanie pokryty przez siatkę odniesienia (jasno niebieską), która zostanie przekształcona w siatkę kalibracyjną (niebieską), dając w ten sposób wyobrażenie o przyszłej transformacji rastra. Dla modeli Helmerta, afinicznego i dwuliniowego siatka jest zredukowana do czterokątnej ramki. Dla dwukwadratowego i dwusześciennego kształt i zagęszczenie siatki pokazuje jak zmodyfikowany zostanie raster.

Kolory poszczególnych elementów podglądu kalibracji mogą być zmienione za pomocą odpowiednich opcji w oknie dialogowym Opcje kalibracji.

W czasie, gdy podgląd jest włączony, każda zmiana parametrów kalibracji (położenia wektorów lub modelu) powoduje przeliczanie i wyświetlenie nowych siatek i wektorów, stosownie do nowego przekształcenia.

Po ocenie parametrów kalibracji i podglądu siatek transformacyjnych możliwe jest wykonanie operacji kalibracji rastra.

Ponieważ wykonanie dobrej kalibracji jest często procesem prób i błędów dlatego uruchomienie Kalibracji jest oddzielone od zatwierdzenia zmian w niej wykonanych. Po uruchomieniu możesz chcieć sprawdzić poszczególne wektory korekcyjne, np. żeby zobaczyć jak dla danego modelu wykonana została korekcja. Z tego względu na to wektory pozostają wyświetlone na ekranie. Włączając przycisk Przełącz podgląd możesz się upewnić, że transformacja rastra została wykonana zgodnie z obliczonymi wektorami. Jeżeli wektory korekcyjne zostały zdefiniowane w oparciu o siatkę to możesz zautomatyzować proces sprawdzania używając polecenia Dodaj wektory siatkowe przy wyłączonej opcji Pomiń zdefiniowany. Możesz również porównać rysunek z przed i po edycji posługując się przyciskami Cofnij / Ponów na pasku narzędzi Standard. Polecenia Cofnij / Ponów wydawane w czasie, gdy kalibracja jest aktywna, odnoszą się jedynie do zmian wykonanych na rastrze w czasie od uruchomienia tego polecenia.

Nie ma sensu wielokrotne używanie przycisku Wykonaj dla tych samych danych kalibracyjnych; spowoduje to raczej skrzywienie danych rastrowego. Nie jest zalecane wykonywanie nowej kalibracji, np. o wyższym modelu kalibracji, na rysunku już raz skalibrowanym przy użyciu niższego modelu ponieważ każda kalibracja pogarsza jakość danych rastrowych.

Jeżeli nie jesteś zadowolony z osiągniętego rezultatu przyciśnij przycisk Cofnij na pasku narzędzi Standard. Następnie uzupełnij dane kalibracyjne poprawiając lub dodając wektory kalibracyjne i/lub wybierając inny model kalibracji. Wciśnij przycisk Wykonaj i sprawdź efekty nowego procesu kalibracji.

Funkcja ta pozwala na zdefiniowanie siatki kalibracji ułatwiającej wprowadzanie dużej liczby wektorów kalibracyjnych w sytuacjach, gdy punkty docelowe rozłożone są w sposób regularny w postaci siatki punktów. Typowym przykładem są tu wszelkiego rodzaju mapy, których siatka kilometrowa tworzy charakterystyczny, regularny wzór. Polecenie to wywołuje okno dialogowe Siatka kalibracyjna. Aby zdefiniować siatkę użytkownik określa w dialogu liczbę kolumn i wierszy siatki, szerokość i wysokość pojedynczego "oczka" siatki oraz punkt wstawienia, czyli współrzędne lewego dolnego węzła siatki.

Użyj przycisku Wskaż na dialogu Siatka kalibracyjna aby zdefiniować punkt wstawienia siatki klikając w odpowiedni punkt okna rysunku. Przycisk Utwórz powoduje wyświetlenie siatki.

Wierzchołki siatki są punktami docelowymi w poleceniu Dodaj wektory siatkowe.

Polecenie Kalibracja pozwala na wielopunktową kalibrację całego rysunku lub wybranego prostokątnego fragmentu. Po uruchomieniu kalibracji obszar przeznaczony do edycji jest brany jako obszar całego rysunku. Jest on zaznaczany jasnoniebieskim prostokątem. Przycisk polecenia Kalibruj całość jest wciśnięty i nieaktywny. Zdefiniowania obszaru kalibracji jest możliwe przez przeciąganie narożników prostokąta do odpowiednich punktów. Po takiej zmianie przycisk Rozmiar kalibracji staje się aktywny i użytkownik może wybrać kalibrację całego rysunku. Można to również zrobić używając opcji MON Usuń gdy kursor znajduje się nad ramką obszaru. W tym przypadku ramka zostanie utworzona na nowo dopasowując się do rozmiarów rastra.

Po wciśnięciu przycisku Zaznacz elementy, możesz dokonać dodatkowego zaznaczenia / odznaczenia poprzez klikanie w wybrane elementy wektorowe. Potwierdź ostateczny wybór używając opcji MON Akceptuj W przypadku nie wybrania żadnego elementu (bądź wybrania nieprawidłowych - takich bez wierzchołków), przycisk Dodaj wektory według elementów nie będzie aktywne. Możesz wybrać odcinki, prostokąty, wielokąty i łamane lub kompleksy, które zawierają takie elementy. Inne elementy jak okręgi, teksty lub ikony nawet jeśli zostały zaznaczone nie będą brane pod uwagę.

Kolejne wierzchołki elementów wektorowych, z których składa się zestaw wybranych elementów dostarczają współrzędnych dla Punktów docelowych wektorów kalibracyjnych, wykorzystywanych przez polecenie Dodaj wektory według elementów

Polecenie Kalibracji pozwala na wielopunktową kalibrację całego rysunku lub wybranego prostokątnego fragmentu. Domyślny obszar kalibracji brany jest z rysunku rastrowego. Możesz zmienić obszar kalibracji poprzez zwyczajne przeciąganie jego rogów. Możesz cofnąć wybór obszaru do pierwotnego przy użyciu przycisku Kalibruj całość.

Przycisk Ustaw opcje wywołuje okno dialogowe Opcje Kalibracji.

Użytkownik może na nim zmienić domyślne ustawienia kolorów poszczególnych elementów składających się na podgląd wyników kalibracji oraz zmienić poziom AutoZoom. Możesz ustawić go na Bieżący, co oznacza, że poziom AutoZoomu będzie utrzymywany stale na takim samym jak obecnie poziomie, na M:N, co oznacza, że M pikseli ekranu przy Auto Zoomie odpowiada N pikselom rysunku rastrowego, oraz na Żaden, co wyłącza funkcję Auto Zoomu. Ten sposób deklaracji skali daje najwyższą precyzję wyświetlania w czasie pracy z plikami rastrowymi.

Dodatkowo pole wyboru Pomiń zdefiniowane wektory bazowe pozwala na włączenie lub wyłączenie tej opcji przed uruchomieniem polecenia Dodaj wektory siatkowe.

Przycisk Akceptuj pozwala ostatecznie zakończyć polecenie Kalibracji, akceptując jego rezultaty.

Przycisku Anuluj pozwala ostatecznie zakończyć polecenie Kalibracji, odrzucając wszelkie wykonane w nim zmiany. Opcja MON Anuluj oraz wciśnięcie klawisza Esc dają ten sam skutek.

Jeżeli nie zapisałeś zmian wprowadzonych do wektorów kalibracji, to program zapyta Cię o zgodę na ich zapisanie, dając jednocześnie możliwość powrotu do kalibracji, jeśli zmieniłeś zdanie lub wcisnąłeś Esc przez pomyłkę.

Aby zdefiniować punkt należy kliknąć przycisk Punkt na pasku narzędzi wektorowych, przesunąć kursor rysunkowy do miejsca, w którym ma być punkt i kliknąć lewym klawiszem myszy. Punkty bezwymiarowe wyświetlane są jako małe kółka o średnicy 8 pikseli niezależnie od skali widoku. Po nadaniu punktowi różnego od 0.0 rozmiaru (w polu Grubość w zakładce Narzędzia dialogu Właściwości punktu), średnica kółka reprezentującego punkt odpowiadać będzie podanej wartości. W celu zamalowania kółka można użyć pól Pędzel i Kolor wypełnienia.

Nowo utworzony punkt jest zaselektowany co oznacza, że nadal możesz zmienić jego położenie przez przesunięcie. Możesz również uruchomić dialog Właściwości aby zmienić jego położenie.

Zakładka Punkt jest pierwszą zakładką na dialogu Właściwości wywołanego dla punktu. Zawiera ona współrzędne położenia punktu: x i y. Jednostki dla współrzędnych definiowane są w dialogu Właściwości rysunku w zakładce Ogólne.

Aby wykreślić odcinek, kliknij przycisk Odcinek na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Aby wprowadzić pierwszy punkt końcowy, przesuń kursor w żądane położenie i kliknij lewym klawiszem myszy. Drugi punkt końcowy jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany wraz z ruchami myszy. Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza drugi punkt końcowy i definiuje odcinek.

Nowy odcinek tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać pozycję jego punktów końcowych przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać położenie punktów końcowych odcinka i narzędzi użytych do jego kreślenia.

Strona Odcinek jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego odcinka. Zawiera ona współrzędne x oraz role="strong"y dla obu końców odcinka. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Można zmieniać wszystkie współrzędne w miarę potrzeby.

Aby wykreślić okrąg, kliknij przycisk Okrąg na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Aby wprowadzić środek okręgu, przesuń kursor w żądane położenie i kliknij lewym klawiszem myszy. Drugi punkt końcowy promienia (i cały okrąg) jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany wraz z ruchami myszy. Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza drugi punkt i definiuje okrąg.

Nowy okrąg tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać jego pozycję i rozmiar przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać geometrię okręgu i narzędzia użyte do jego kreślenia.

Strona Okrąg jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego okręgu. Zawiera ona współrzędne x oraz y dla punktu środkowego oraz promień okręgu. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Można zmieniać wszystkie wartości w miarę potrzeby.

Aby zdefiniować łuk kołowy należy kliknąć przycisk Łuk kołowy na pasku narzędzi wektorowych, przesunąć kursor rysunkowy do miejsca, w którym ma być punkt początkowy łuku i kliknąć lewym klawiszem myszy. Następnie wskazać myszą punkt końcowy łuku i ponownie kliknąć lewym klawiszem myszy. Kształt łuku można zdefiniować wskazując położenie środkowego punktu łuku przez trzeci klik. Położenie środka okręgu, o który oparty jest łuk, długości jego promienia, a także kąt początkowy i końcowy można zdefiniować na dialogu Właściwości łuku kołowego.

Aby zdefiniować elipsę należy kliknąć przycisk Elipsa na pasku narzędzi wektorowych, przesunąć kursor rysunkowy do miejsca, w którym ma być środek elipsy i kliknąć lewym klawiszem myszy. Następnie przeciągając kursor należy określić kształt elipsy definiując jej obie osie przez wskazanie położenia rogu prostokąta, w który wpisana jest definiowana elipsa. Położenie środka elipsy, długości jej osi, a także kąt nachylenia pierwszej z nich można zdefiniować na dialogu Właściwości elipsy.

Aby wykreślić prostokąt, kliknij przycisk Prostokąt na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Aby wprowadzić pierwszy narożnik, przesuń kursor w żądane położenie i kliknij lewym klawiszem myszy. Przeciwny narożnik (i cały prostokąt) jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany wraz z ruchami myszy. Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza ten punkt i definiuje prostokąt.

Nowy prostokąt tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać pozycję jego narożników przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać współrzędne narożnika prostokąta i narzędzi użytych do jego kreślenia.

Strona Prostokąt jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego prostokąta. Zawiera ona współrzędne x oraz y dla czterech narożników prostokąta. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Po zmianie jednej ze współrzędnych, pozostałe współrzędne automatycznie zmieniają się tak, że element zachowuje kształt prostokąta.

Procedura kreślenia tekstu składa się z dwóch etapów. W pierwszym definiujesz brzmienie i dodatkowe parametry tekstu, w drugim – jego położenie i rozmiary. Kliknij przycisk Tekst na Pasku narzędzi Wektor, aby zacząć pierwszy etap. Zostaje wyświetlone okno dialogowe Właściwości z aktywną stroną Tekst. Można wprowadzić zawartość tekstu (możliwe są teksty wieloliniowe) i wybrać styl tekstu. Można zmieniać wprowadzone wartości w miarę potrzeby. Wybierz przycisk OK w oknie dialogowym Właściwości, aby przejść do drugiego etapu.

Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Jeżeli parametr Wysokość na stronie Ustawienia ma wartość dodatnią, pod kursorem wyświetlana jest ramka tekstu (jej rozmiary są wyliczone zgodnie z wartością parametrów). Można przeciągać cały tekst przesuwając jego punkt wstawienia. Kliknij lewym klawiszem myszy, aby zdefiniować pozycję tekstu. Jeżeli parametr Wysokość na stronie Ustawienia ma wartość ujemną (co oznacza, że nie jest zdefiniowany) musisz wskazać kursorem pozycję umieszczenia tekstu. Kliknij lewym klawiszem myszy, aby zdefiniować pozycję tekstu. Drugi punkt tekstu jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany wraz z ruchami myszy, zaś położenie i kształt tekstu zależy od jego parametrów (patrz strona Ustawienia w oknie dialogowym Właściwości tekstu). Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza ten punkt i definiuje rozmiary tekstu.

Nowy tekst tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać jego pozycję i rozmiary przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać wszystkie parametry tekstu oraz narzędzi użytych do jego kreślenia.

Strona Tekst jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego tekstu. Zawiera ona wieloliniowe okienko edycyjne z zawartością tekstu i współrzędne jego punktu wstawienia. Reszta okienek nie jest używana w obecnej wersji.

Strona Style jest drugą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego tekstu. Zawiera ona listę rozwijalną ze stylami. Poniżej dostępne są: współrzędne x oraz y dla punktu wstawienia tekstu, wysokość tekstu, kąt i proporcje tekstu. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku.

Są tam również rozwijane listy do wyboru ramki tekstu oraz trybu wyrównywania poziomego i pionowego. Styl wybrany na stronie Tekst definiuje początkowe wartości parametrów ze strony Ustawienia. Można zmieniać wszystkie nastawy w miarę potrzeby.

Punkt wstawienia tekstu jest punktem o współrzędnych określonych przez tryb wyrównywania tekstu: współrzędna x zależy od wyrównywania poziomego, zaś współrzędna y od wyrównywania pionowego. Ten punkt służy do definiowania pozycji tekstu i do przeciągania go (jest to pozycja pierwszego znacznika tekstu). Przy zmianie rozmiarów tekstu poprzez przeciąganie drugiego znacznika, pozycja punktu wstawienia pozostaje ustalona.

Wysokość tekstu jest wysokością czcionki tekstu. Czcionka jest wybierana przez okno dialogowe Czcionka wywoływane ze strony Style okna dialogowego Właściwości rysunku.

Proporcja tekstu jest współczynnikiem, którego wartość przemnożona przez standardową szerokość wybranej czcionki daje szerokość czcionki użytej do wyświetlenia tekstu.

Aby wykreślić łamaną, kliknij przycisk Łamana na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Aby wprowadzić pierwszy punkt, przesuń kursor w żądane położenie i kliknij lewym klawiszem myszy. Każdy następny punkt łamanej jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany razem z odpowiednią krawędzią wraz z ruchami myszy. Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza ten punkt i krawędź. Aby zakończyć sekwencję punktów, kliknij prawym klawiszem myszy. Aby zakończyć łamaną na ostatnio wprowadzonym punkcie, wybierz opcję Koniec łamanej w podręcznym menu. Wybierz opcję Krok wstecz, aby poprawić poprzednio wstawiony punkt i następnie kontynuować wprowadzanie kolejnego punktu.

Nowa łamana tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać jej wierzchołki przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać położenie wierzchołków łamanej i narzędzia użyte do jej kreślenia.

Strona Łamana jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonej łamanej. Zawiera ona pole listy współrzędnych x oraz y dla wszystkich punktów łamanej. Współrzędne wybranego punktu są wyświetlane w okienkach edycyjnych. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Wybrany punkt można usunąć (przyciskiem Usuń) lub zmienić jego współrzędne (przyciskiem Akceptuj). Wprowadzone nowe wartości mogą być użyte jako współrzędne nowego punktu (wstawianego przyciskiem Wstaw przed lub Wstaw po).

Aby wykreślić wielokąt, kliknij przycisk Wielokąt na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Aby wprowadzić pierwszy punkt, przesuń kursor w żądane położenie i kliknij lewym klawiszem myszy. Każdy następny punkt wielokąta jest określony przez bieżące położenie kursora i jest przeciągany razem z odpowiednią krawędzią wraz z ruchami myszy. Następne kliknięcie lewym klawiszem wprowadza ten punkt i krawędź. Aby zakończyć sekwencję punktów, kliknij prawym klawiszem myszy. Aby zakończyć wielokąt na ostatnio wprowadzonym punkcie, wybierz opcję Koniec wielokąta na podręcznym menu. Krawędź łącząca punkt pierwszy z ostatnio wprowadzonym jest dodawana automatycznie. Wybierz opcję Krok wstecz, aby poprawić poprzednio wstawiony punkt i następnie kontynuować wprowadzanie kolejnego punktu.

Nowy wielokąt tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać jego wierzchołki przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać położenie wierzchołków wielokąta i narzędzia użyte do jego kreślenia.

Strona Wielokąt jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego wielokąta. Zawiera ona pole listy współrzędnych x oraz y dla wszystkich punktów wielokąta. Współrzędne wybranego punktu są wyświetlane w okienkach edycyjnych. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Wybrany punkt można usunąć (przyciskiem Usuń) lub zmienić jego współrzędne (przyciskiem Akceptuj). Wprowadzone nowe wartości mogą być użyte jako współrzędne nowego punktu (wstawianego przyciskiem Wstaw przed lub Wstaw po).

Procedura kreślenia ikony składa się z dwóch etapów. W pierwszym definiuje się nazwę pliku ikony, w drugim – jej położenie i rozmiary. Kliknij przycisk Ikona na Pasku narzędzi Wektor, aby zacząć pierwszy etap. Zostaje wyświetlone okno dialogowe Właściwości z aktywną stroną Ikona. Można wprowadzić nazwę pliku i następnie zweryfikować jego parametry (niektóre z nich można również zmieniać). Można zmieniać wprowadzone wartości w miarę potrzeby. Wybierz przycisk OK w oknie dialogowym Właściwości, aby przejść do drugiego etapu.

Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu występującego na wierzchu klikniętego przycisku. Pod kursorem wyświetlana jest prostokątna ramka ikony. Można przeciągać ramkę przesuwając jej środkowy punkt wstawienia. Kliknij lewym klawiszem myszy, aby zdefiniować pozycję ikony.

Nowa ikona tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać jej pozycję i rozmiary przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości, które pozwala zmieniać wszystkie parametry ikony.

Strona Ikona jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonej ikony. Zawiera ona nazwę ścieżkową pliku ikony oraz współrzędne x oraz y dla jej punktu środkowego. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Można użyć przycisku Przeglądaj w celu wywołania standardowego okna dialogowego Otwórz. Przycisk Parametry wywołuje okno dialogowe Właściwości rysunku rastrowego z parametrami użytymi do interpretowania i wyświetlania rastrowego pliku ikony.

W czasie importowania z rysunku DXF spotyka się listy bloków i odwołania do bloków. Są one odpowiednio przekształcane do struktur w wewnętrznej bazie wektorów. Odwołania do bloków wyświetlają listę elementów przechowywanych w definicji bloku, do której się odwołują, z indywidualnymi transformacjami zdefiniowanymi przez punkt wstawienia, skalę x i y oraz kąt obrotu. Odwołanie do bloku może być selektowane przez kliknięcie wewnątrz dowolnego elementu wchodzącego w jego skład. Selekcja Oknem / Przecięciem działa w tym przypadku jak dla pojedynczych elementów. Możesz przeciągać Odwołanie do bloku wskazując jego punkt wstawienia i przeciągając cały element w nowe położenie. Możesz również używać opcji Przesuń / Skaluj / Obróć oraz używać tych elementów jako składników w elementach złożonych.

Strona Odwołanie do bloku jest pierwszą stroną na dialogu Właściwości dla elementu Odwołanie do bloku. Zawiera ona listę rozwijalną z aktualnym blokiem do którego odwołuje się element, oraz ze wszystkimi blokami które znajdują się w rysunku. Wybierając inną nazwę z listy możesz zmienić Odwołanie do bloku. Współrzędne x i y punktu wstawienia, skala x i y, oraz kąt obrotu są wyświetlane w oddzielnych polach i w razie potrzeby mogą być zmieniane.

Elementy złożone mogą być elementami predefiniowanymi takimi jak spot wielokątny, okrągły czy komentarz (te elementy są opisane poniżej), jak również zdefiniowanymi przez użytkownika przy użyciu polecenia Kompleks / Utwórz z menu w oknie Rysunku.

Pierwsza strona dialogu Właściwości jest dla tego elementu nazwana Składniki. Pozwalana ona na wybranie odpowiedniego elementu z zamieszczonej tam listy lub z okna podglądu. Wybierz element klikając w jego nazwę na liście lub w jego wnętrze w oknie podglądu. Możesz przełączać sposób wyświetlania w oknie podglądu tak, aby widoczne były wszystkie lub tylko pojedynczy element. W tym celu w obszarze okna podglądu naciśnij prawy przycisk myszy. Użyj klawisza Właściwości… lub dwukrotnie kliknij w nazwę elementu na liście aby sprawdzić właściwości elementu składowego. W przypadku zagnieżdżonych elementów złożonych możliwe jest wywoływanie dialogów Właściwości dla elementów z kolejnych poziomów.

Używając zakładek Narzędzia i Style na dialogu Właściwości dla elementu Kompleks możesz sprawdzać, definiować i zmieniać właściwości które będą wspólne dla wszystkich elementów składowych Kompleksu. Początkowo, pokazywane są tylko te parametry narzędzi i styli, które maję te same wartości dla wszystkich elementów składowych. Wartości które zdefiniujesz lub zmienisz zostaną zastosowane do wszystkich elementów składowych.

Na stronie Pomiary możesz odczytać sumy algebraiczne długości i obszarów elementów składowych obliczone zgodnie ze znakami zadeklarowanymi dla poszczególnych elementów.

Spot wielokątny jest elementem złożonym, składającym się z wielokąta i tekstu, który może być użyty jako opis związany z prostokątem. Rozmiar tekstu jest wstępnie ustawiany automatycznie, tak aby zmieścić cały tekst wewnątrz wielokąta w pobliżu jego środka. Tryb wyrównywania tekstu oraz typ ramki są predefiniowane, lecz mogą być zmienione. Strona Składniki w oknie dialogowym Właściwości umożliwia niezależny dostęp do właściwości wielokąta i tekstu.

Procedura kreślenia spota wielokątnego składa się z dwóch etapów. W pierwszym definiujesz wielokąt, w drugim – tekst, który ma być użyty jako opis związany z wielokątem. Kliknij przycisk Spot wielokątny na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu użytego w operacji kreślenia wielokąta. Zdefiniuj wielokąt tak jak to opisano w punkcie Wielokąt. Następnie wyświetlone zostaje okno dialogowe Właściwości z aktywną stroną Tekst. Zdefiniuj brzmienie tekstu jak to opisano w punkcie Tekst. Tekst zostaje automatycznie umieszczony wewnątrz wielokąta w pobliżu jego środka.

Nowy spot wielokątny tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać pozycję wierzchołków wielokąta oraz/lub poprawiać pozycję i rozmiary tekstu przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości zarówno dla wielokąta jak i tekstu, które pozwala zmieniać wszystkie parametry wraz z narzędziami użytymi do ich kreślenia.

Spot okrągły jest elementem złożonym, składającym się z okręgu i tekstu, który może być użyty jako opis związany z okręgiem. Rozmiar tekstu jest wstępnie ustawiany automatycznie, tak aby zmieścić cały tekst wewnątrz okręgu w pobliżu jego środka. Tryb wyrównywania tekstu oraz typ ramki są predefiniowane, lecz mogą być zmienione. Strona Składniki w oknie dialogowym Właściwości umożliwia niezależny dostęp do właściwości okręgu i tekstu.

Procedura kreślenia spota okrągłego składa się z dwóch etapów. W pierwszym definiujesz okrąg, w drugim – tekst, który ma być użyty jako opis związany z okręgiem. Kliknij przycisk Spot okrągły na Pasku narzędzi Wektor. Kształt kursora kreślącego zmienia się, przybierając postać symbolu użytego w operacji kreślenia okręgu. Zdefiniuj okrąg tak jak to opisano w punkcie Okrąg. Następnie wyświetlone zostaje okno dialogowe Właściwości z aktywną stroną Tekst. Zdefiniuj brzmienie tekstu jak to opisano w punkcie Tekst. Tekst zostaje automatycznie umieszczony wewnątrz okręgu w pobliżu jego środka.

Nowy spot okrągły tworzy selekcję, tak więc można wciąż poprawiać pozycję i rozmiar okręgu oraz/lub poprawiać pozycję i rozmiary tekstu przeciągając odpowiednie znaczniki. Można również wywołać okno dialogowe Właściwości zarówno dla okręgu jak i tekstu, które pozwala zmieniać wszystkie parametry wraz z narzędziami użytymi do ich kreślenia.

Komentarz jest elementem złożonym, składającym się z tekstu i strzałki. Nie ma okna dialogowego Właściwości specyficznego dla komentarza, lecz można mieć dostęp do właściwości tekstu oraz strzałki osobno. Strona Tekst w oknie dialogowym Właściwości dla tekstu jest taka sama jak dla zwykłego elementu tekstowego. Strona Strzałka w oknie dialogowym Właściwości dla strzałki jest opisana poniżej.

Strzałka

Strona Strzałka jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości wywołanego dla zaznaczonego komentarza po wyborze strzałki. Zawiera ona współrzędne x oraz y dla obu końców strzałki oraz długość grota strzałki. Jednostki są określone na stronie Ogólne okna dialogowego Właściwości rysunku. Można zmieniać współrzędne końca strzałki oraz rozmiar grota (punkt początkowy strzałki jest umieszczony automatycznie w środku ramki tekstu).

Polecenie Śledzenie linii pozwala skorzystać z modułu śledzącego, który jest specjalistycznym narzędziem do półautomatycznego śledzenia linii rastrowych. Polecenie to pozwala pokrywać linie rastrowe łamanymi liniami wektorowymi złożonymi z odcinków, które są automatycznie dopasowywane do krzywizny linii rastrowych.

Po uruchomieniu polecenia użytkownik musi wskazać dowolny punkt na linii rastrowej, którą zamierza śledzić. Moduł śledzenia SuperEdita analizuje podkład rastrowy i tworzy sekcję linii łamanej, która odpowiada wskazanej linii rastrowej. Linia kończy się na przerwaniach lub przecięciach, tak więc w celu kontynuacji śledzenia należy kliknięciem wskazać punkt leżący na kolejnym odcinku linii rastrowej będącym kontynuacją poprzedniego. SuperEdit wyznacza kolejną sekcję linii łamanej i dołącza ją do końca poprzedniej sekcji tak, że po zakończeniu śledzenia całej linii użytkownik otrzymuje pojedynczą linię łamaną pokrywającą precyzyjnie całą linię rastrową.

W trakcie polecenia można definiować kolejne osobne linie śledzące, wektoryzując w ten sposób wszystkie pożądane kształty z rysunku rastrowego. Zakończone linie śledzące rysowane są w kolorze określonym jako bieżący w rysunku wektorowym (domyślnie: czarny). Początkowa część aktualnie definiowanej linii śledzącej jest rysowana na czerwono, podczas gdy jej ostatnio zwektoryzowana bieżąca sekcja jest rysowana na niebiesko, z czerwonymi kwadratowymi znacznikami umieszczonymi w jej wierzchołkach. W każdej chwili możesz przeciągać znaczniki wierzchołków ostatniej sekcji linii łamanej w celu ich skorygowania. Użyj opcji MON Dodaj wierzchołek / Usuń wierzchołek wskazując gdzie potrzeba, aby dodać lub usunąć wierzchołki. Użyj opcji MON Usuń w celu usunięcia całej ostatniej sekcji. Opcje te są dostępne jedynie jeżeli wywołasz podręczne MON za pomocą prawego kliknięcia, gdy kursor jest nad jakimś wierzchołkiem łamanej lub nad jej krawędzią. W celu usunięcia ostatniej sekcji, można równie dobrze użyć opcji MON Ostatnia sekcja – Odrzuć.

Każda zwektoryzowana sekcja ma swój kierunek, własność która jest pomocna przy śledzeniu linii rastrowych. SuperEdit przyjmuje, że początkiem sekcji jest ten punkt końcowy łamanej który jest bliżej ostatniego kliknięcia. Przyjęty kierunek ostatniej sekcji można zmienić za pomocą opcji MON Ostatnia sekcja – Odwróć.

Dodatkowe opcje pozwalają modyfikować podstawowe zachowanie modułu śledzenia. Są one dostępne poprzez opcje podręcznego MON, aktywowanego przez prawy klik.

Użyj opcji MON Anuluj, jeżeli chcesz porzucić całą operację i usunąć wszystkie zdefiniowane w niej linie śledzące.

Oknem / Przecięciem – rozpoczyna proces selekcji od zaznaczania elementów przy pomocy prostokąta. Zdefiniuj pierwszy narożnik prostokątnego obszaru selekcji przez wciśnięcie lewego klawisza myszy, a później przeciągnij kursor myszy nie puszczając klawisza. Jeżeli zaznaczając obszar selekcji poruszasz się od lewej do prawej strony ekranu to pojawiający się prostokąt jest rysowany niebieską linią ciągłą. Oznacza to, że selekcja jest dokonywana przy pomocy Okna tzn., że zostaną zaznaczone tylko te elementy, które w całości znajdują się w obszarze selekcji.

Jeżeli poruszasz się od prawej do lewej to prostokąt jest rysowany niebieską linią kreskową i oznacza to selekcję przez Przecięcie czyli wybierane są wszystkie elementy, które znajdują się we wnętrzu lub są przecinane przez obszar selekcji. W czasie selekcji wygląd kursora zmienia się i przedstawia mały prostokąt zawierający strzałkę wskazującą aktualny kierunek przesuwania kursora. Puść klawisz myszy, gdy kursor znajdzie się w przeciwległym wierzchołku obszaru selekcji. Zaznaczone elementy utworzą nowy zbiór elementów; wskazuje na to mały znak = w pobliżu strzałki kursora. Jeżeli chcesz dodać wskazane elementy do już istniejącego zbioru, musisz wcisnąć klawisze Ctrl+Shift zanim puścisz lewy klawisz myszy. Możesz wtedy zauważyć mały znak + w pobliżu strzałki kursora. Jeżeli chcesz usunąć wskazane elementy z już istniejącego zbioru, musisz wcisnąć klawisze Ctrl+Alt zanim puścisz lewy klawisz myszy. Możesz wtedy zauważyć mały znak - w pobliżu strzałki kursora. Aktualny stan selekcji i wykonywana operacja jest opisana na listwie stanu. Jeżeli chcesz wyjść z trybu selekcji Oknem / Przecięciem musisz przycisnąć klawisz Esc na klawiaturze lub przeciągnąć kursor do punktu początkowego selekcji, aż do momentu kiedy uzyska on ponownie kształt krzyża. Możesz użyć skrótu aby rozpocząć selekcję metodą Oknem / Przecięciem przyciskając klawisz Ctrl na klawiaturze, przyciskając lewy klawisz myszy i przeciągając kursor z wciśniętym lewym klawiszem myszy. Możesz zauważyć zmiany kursora oraz podpowiedzi wyświetlanych na listwie stanu. Ten skrót jest dostępny tylko w normalnym stanie okna Rysunku. Nadal możesz używać lewego kliknięcia myszą w celu normalnego wskazania elementu.

Bieżącą warstwę – wybiera wszystkie elementy z bieżącej warstwy.

Wszystkie - wybiera wszystkie elementy ze wszystkich aktywnych warstw.

Polecenie Wytnij powoduje wycięcie z rysunku wszystkich zaznaczonych elementów i umieszczenie ich w schowku systemu Windows. Zaznaczone elementy są kopiowane z uwzględnieniem warstw, stylów i wzorów.

Polecenie Kopiuj powoduje skopiowanie wszystkich zaznaczonych na rysunku elementów i umieszczenie ich w schowku systemu Windows. Zaznaczone elementy są kopiowane z uwzględnieniem warstw, stylów i wzorów.

Polecenie Kopiuj do… powoduje skopiowanie wszystkich zaznaczonych na rysunku elementów do pliku wskazanego w oknie dialogowym Kopiuj do…. Zaznaczone elementy są kopiowane z uwzględnieniem warstw, stylów i wzorów.

Polecenie Kopiuj wszystko do… powoduje skopiowanie wszystkich elementów na rysunku, łącznie z definicją warstw, stylów i wzorów do wskazanego pliku TVD. Okno dialogowe Kopiuj wszystko do… pozwala wskazać ścieżkę i nazwę pliku docelowego.

Polecenie Wklej powoduje wklejenie do aktywnego rysunku TVD wszystkich elementów, łącznie z definicją warstw, stylów i wzorów, do których się te elementy odnoszą, ze schowka systemu Windows (polecenie jest dostępne tylko wtedy, gdy uprzednio zostało wykonane polecenie Kopiuj lub Wytnij).

Polecenie Wklej z… powoduje wklejenie do aktywnego rysunku TVD wszystkich elementów, łącznie z definicją warstw, stylów i wzorów, do których się te elementy odnoszą, z zewnętrznego pliku TVD. Okno dialogowe Wklej z… pozwala wskazać ścieżkę i nazwę pliku źródłowego.

Polecenie Importuj powoduje wciągnięcie wszystkich elementów, które mogą być obsługiwane przez SuperEdit (łącznie z definicją warstw i stylów tekstów) z pliku DXF do aktywnego rysunku TVD. Okno dialogowe Otwórz pozwala wskazać ścieżkę i nazwę źródłowego pliku DXF.

SuperEdit potrafi włączyć w strukturę bieżącego rysunku TVD (za pomocą ulepszonej wersji polecenia Import) zewnętrzny plik DXF, którego struktura jest zgodna z rysunkową bazą danych AutoCada. W przypadku powrotnego importu pliku DXF, który wcześniej został wyeksportowany przez SuperEdita, jego oryginalna struktura i narzędzia zostają w pełni odtworzone. W pozostałych przypadkach niektóre narzędzia i atrybuty nie są przenoszone. Dotyczy to w szczególności kreskowań wektorowych innych niż SOLID, LINE, ANSI31, ANSI37, NET oraz wartości zmiennych grubości łamanych. Przy eksporcie do pliku DXF można wymusić przeliczenie wartości wszystkich współrzędnych i odległości tak, aby wyrażone były w żądanych jednostkach. Podobnie przy imporcie można zażądać aby liczby te były interpretowane tak, jak gdyby były zdefiniowane w określonych jednostkach. Jednostki te można wybrać z listy rozwijanej Jednostki umowne dla pliku DXF w zakładce Edycja dialogu Konfiguracja.

Użycie polecenia Eksportuj powoduje zapisanie wszystkich zaznaczonych elementów wektorowych (łącznie z warstwami, na których leżą, a w przypadku tekstów łącznie ze stylami użytymi do ich zdefiniowania) do pliku dyskowego w formacie DXF. Dialog Zapamiętaj jako... pozwala wybrać nazwę i katalog docelowy, a dodatkowy dialog Typ eksportowanego pliku DXF - wybrać binarną lub znakową (ascii) jego formę.

SuperEdit potrafi włączyć w strukturę bieżącego rysunku TVD (za pomocą ulepszonej wersji polecenia Import) zewnętrzny plik DXF, którego struktura jest zgodna z rysunkową bazą danych AutoCada. W przypadku powrotnego importu pliku DXF, który wcześniej został wyeksportowany przez SuperEdita, jego oryginalna struktura i narzędzia zostają w pełni odtworzone. W pozostałych przypadkach niektóre narzędzia i atrybuty nie są przenoszone. Dotyczy to w szczególności kreskowań wektorowych innych niż SOLID, LINE, ANSI31, ANSI37, NET oraz wartości zmiennych grubości łamanych. Przy eksporcie do pliku DXF można wymusić przeliczenie wartości wszystkich współrzędnych i odległości tak, aby wyrażone były w żądanych jednostkach. Podobnie przy imporcie można zażądać aby liczby te były interpretowane tak, jak gdyby były zdefiniowane w określonych jednostkach. Jednostki te można wybrać z listy rozwijanej Jednostki umowne dla pliku DXF w zakładce Edycja dialogu Konfiguracja.

Użycie polecenia Eksportuj wszystko powoduje zapisanie wszystkich elementów wektorowych z rysunku podkładowego (łącznie z warstwami, na których leżą, a w przypadku tekstów łącznie ze stylami użytymi do ich zdefiniowania) do pliku dyskowego w formacie DXF. Dialog Zapamiętaj jako... pozwala wybrać nazwę i katalog docelowy, a dodatkowy dialog Typ eksportowanego pliku DXF - wybrać binarną lub znakową (ASCII) jego formę.

Doje możliwość importu punktów z pliku tekstowego do bieżącego rysunku wektorowego Każda linia w pliku nie będąca komentarzem opisuje pojedynczy punkt. Opis składa się ze współrzędnych x i y punktu oraz opcjonalnie nazwy punktu i nazwy warstwy, na której punkt ma być umieszczony. Posługując się dialogiem Nastawy importu punktów można zdefiniować sposób interpretacji zawartości pliku tekstowego. Dialog ten jest dostępny na stronie Otwórz dialogu Konfiguracja.

Podczas eksportu poniższe obiekty generują punkty: Punkt, Odcinek, Prostokąt, Wielokąt, Łamana. Tylko punkty wybranych obiektów będą eksportowane.

Polecenie Usuń powoduje usunięcie wszystkich zaznaczonych na rysunku elementów.

Przesuń - przesuwa selekcję na nowe miejsce, które z definicji określone jest przez położenie punktu bazowego selekcji. Opcja działa w ten sposób, że wiąże bieżące położenie kursora z punktem bazowym. Bezpośrednio po wybraniu opcji kopia selekcji jest przesuwana pod kursor. Kursor zmienia się i przybiera kształt symbolu przesuwania. Przez cały czas trwania operacji oryginalne znaczniki selekcji wyświetlane są ciągle w swoich pierwotnych położeniach. Punkt bazowy jest oznaczony symbolem żółtego okręgu z dwoma prostopadłymi odcinkami skrzyżowanymi w jego środku. Kopia selekcji jest przeciągana za ten punkt, przy czym dla kopii jest on oznaczony małym czerwonym kółkiem podążającym za ruchami kursora. Przeciągnij kopię selekcji poprzez przesunięcie punktu bazowego aż do żądanej pozycji i przyciśnij lewy klawisz myszy.

Możliwa jest również zmiana położenia punktu bazowego. W tym celu przeciągnij kursor do wnętrza symbolu oznaczającego oryginał punktu bazowego. Kursor zmieni swój kształt na strzałkę. Wciśnij lewy klawisz myszy. Trzymając go w tym stanie można przeciągnąć punkt bazowy w dowolne miejsce rysunku. Po puszczeniu lewego klawisza można kontynuować przesuwanie selekcji przeciągając całą selekcję za nowy punkt bazowy.

Możesz użyć polecenia Anuluj na podręcznym menu by anulować operacje.

Skaluj - skaluje selekcję zgodnie z wartością współczynnika będącego ilorazem długości stałego wektora odniesienia i definiowanego przez Ciebie wektora skalującego. Punktem początkowym obydwu wektorów jest punkt bazowy selekcji oznaczony symbolem małego, żółtego okręgu, z dwoma prostopadłymi odcinkami skrzyżowanymi w jego środku. Wektor odniesienia przedstawiony jest jako pogrubiona, żółta strzałka. Wektor skalujący przedstawia pogrubiona, czerwona strzałka, której koniec wyznacza bieżące położenie kursora (ma on kształt symbolu skalowania). Przeciągając koniec wektora skalującego można zmieniać rozmiar elementów tworzących selekcję. Kliknięcie lewym klawiszem zatwierdza bieżące rozmiary elementów selekcji.

Można zmienić położenie punktu bazowego skalowania. W tym celu przeciągnij kursor do wnętrza symbolu punktu bazowego. Kursor zmieni swój kształt na strzałkę. Wciśnij lewy klawisz myszy. Trzymając go w tym stanie można przeciągnąć punkt bazowy w dowolne miejsce rysunku. Po puszczeniu lewego klawisza można kontynuować skalowanie selekcji względem nowego punktu bazowego.

Możesz zmienić położenie punktu bazowego wybierając na podręcznym menu polecenie Punkt bazowy i wskazując nowe jego położenie.

Możesz użyć polecenia Anuluj na podręcznym menu by anulować operacje.

Obróć - obraca selekcję o kąt wyznaczony przez stały, poziomy wektor odniesienia i definiowany przez Ciebie wektor obrotu. Punktem początkowym obydwu wektorów jest punkt bazowy selekcji oznaczony symbolem małego, żółtego okręgu, z dwoma prostopadłymi odcinkami skrzyżowanymi w jego środku. Wektor odniesienia przedstawiony jest jako pogrubiona, żółta strzałka. Wektor obrotu przedstawia pogrubiona, czerwona strzałka, której koniec wyznacza bieżące położenie kursora (ma on kształt symbolu obracania). Przeciągając koniec wektora obrotu można zmieniać kąt, o jaki obracana jest selekcja. Kliknięcie lewym klawiszem zatwierdza bieżące położenie selekcji.

Można zmienić położenie punktu bazowego obrotu. W tym celu przeciągnij kursor do wnętrza symbolu punktu bazowego. Kursor zmieni swój kształt na strzałkę. Wciśnij lewy klawisz myszy. Trzymając go w tym stanie można przeciągnąć punkt bazowy w dowolne miejsce rysunku. Po puszczeniu lewego klawisza można kontynuować obracanie selekcji względem nowego punktu bazowego.

Możesz zmienić położenie punktu bazowego wybierając na podręcznym menu polecenie Punkt bazowy i wskazując nowe jego położenie.

Możesz użyć polecenia Anuluj na podręcznym menu by anulować operacje.

Polecenie Utwórz pozwala stworzyć nowy kompleks ze wskazanych (zaznaczonych) elementów. Nowy kompleks jednoczy wszystkie składowe elementy. Posiada swój unikalny identyfikator w bazie wektorowej; można nadać mu nazwę.

Polecenie Rozbij pozwala rozbić wszystkie zaznaczone kompleksy na elementy składowe usuwając definicje tych kompleksów.

Aby utworzyć definicję listy blokowej, albo krócej - utworzyć nowy blok, należy narysować elementy składowe bloku, zaznaczyć je, a następnie wybrać opcję MOR Blok - Utwórz. W polu Nazwa w zakładce Bloki należy wpisać nazwę nowego bloku i kliknąć w przycisk Dodaj nowy. Zmianę nazwy istniejącego bloku można osiągnąć wybierając ten blok z listy bloków, wpisując nową nazwę bloku w polu Nazwa i kliknąć w przycisk Zmień. Kliknięcie w przycisk OK zamyka dialog. Teraz należy wskazać miejsce położenia punktu wstawienia bloku, oznaczonego przez małe, żółte kółko. Będzie on używany w procedurze wstawiania odwołania do bloku. Wybranie opcji MON Akceptuj spowoduje utworzenie bloku. Zaznaczone elementy użyte do zdefiniowania bloku mogą pozostać w dotychczasowym stanie (tj. jako wybrane), mogą zostać usunięte z rysunku albo mogą zostać zastąpione przez odwołanie do zdefiniowanego właśnie bloku. Sytuacja, która zajdzie zależy od bieżącego stanu opcji MON Pozostaw, Usuń, Zamień.

Aby redefiniować blok np. przez korektę niektórych jego elementów należy wstawić odwołanie do niego tak aby punkt wstawienia był w punkcie 0,0, z jednostkowymi skalami i zerowym kątem obrotu, po czym takie odwołanie rozbić. Po korekcie elementów należy zaznaczyć wszystkie elementy składowe bloku i wywołać opcję MON - Utwórz podając oryginalną (tą samą co do redefinicji) nazwę bloku. Po zdefiniowaniu punkt wstawienia w punkcie 0,0 można wybrać opcję MON - Akceptuj z zaznaczoną opcją MON - Usuń.

Aby wstawić do rysunku odwołanie do bloku należy wybrać opcję MOR Blok - Wstaw lub kliknąć w przycisk Wstaw na pasku narzędzi wektorowych. W rezultacie zostanie wyświetlony dialog właściwości odwołania, a na nim między innymi lista wszystkich zdefiniowanych bloków. Należy wybrać z niej nazwę wstawianego bloku oraz podać współrzędne punktu wstawienia, wartości skali i kąta obrotu. W tych czynnościach pomocny może być widok odwołania do bloku w oknie podglądu. Ponadto na dialogu znajdują się przełączniki umożliwiające ustawianie początkowych wartości parametrów transformacji wstawienia bloku oraz włączające / wyłączające możliwość automatycznego: samopowtarzania polecenia (przycisk Powtarzaj), rozbicia po wstawieniu na elementy składowe (przycisk Rozbij) lub zamiany na kompleks (przycisk Kompleks). Przycisk OK zamyka dialog i od tej chwili ruchowi kursora towarzyszą kontury elementów odwołania do wybranego bloku, które poprzez przesuwanie, skalowanie i obracanie definiują transformację użytą w miejscu wstawienia odwołania. Pominięte przy tym będą te operacje, które zaznaczono jako ustawione wstępnie. Używając różnych opcji MON można przełączać się między wspomnianymi akcjami, włączać i wyłączać automatyczne opcje Powtarzaj, Rozbij i Kompleks, sprawdzać i ustawiać właściwości odwołania. Użycie opcji MON - Akceptuj powoduje wstawienie odwołania o parametrach wynikających z aktualnych nastaw. Powtórzenie całej akcji można osiągnąć używając opcji OTM - Powtórz.

Jeżeli zaznaczona jest opcja MON - Samopowtarzanie, to w trakcie jednej operacji Wstaw można wstawić dowolną ilość odwołań do bloku. Ponieważ w takiej akcji zakończenie definiowania kolejnego wstawienia automatycznie inicjuje rozpoczęcie procesu wstawiania następnego, to w celu zakończenia akcji należy użyć opcje MON - Akceptuj.

Jeżeli aktywna jest opcja MON - Rozbij to każde zdefiniowane odwołanie będzie rozbijane na elementy składowe bloku, które po zduplikowaniu zostaną umieszczone w rysunku. Opcja MON - Kompleks działa podobnie, ale ze zduplikowanych elementów tworzony jest kompleks.

Opcja MON - Kompleks działa podobnie, ale ze zduplikowanych elementów tworzony jest kompleks. Aby rozbić wstawione odwołanie duplikując wszystkie elementy definiujące blok i umieszczając duplikaty w rysunku należy wskazać to odwołanie i wybrać opcję MONM - Rozbij. Rozbite mogą być jedynie te odwołania, które mają izotropową skalę po osi X i Y. Dla odwołań nie spełniających tego warunku zlecenie rozbicia będzie anulowane.

Aby wyświetlić okno dialogowe Właściwości rysunku wybierz z podręcznego menu opcję Właściwości, lub użyj polecenia Właściwości z menu Wektor - w obu przypadkach w stanie pustej selekcji. Okno dialogowe Właściwości składa się z zakładek opisanych w następnych rozdziałach.

Ogólne

Zakładka Ogólne jest pierwszą stroną okna dialogowego Właściwości dla rysunku. Zawiera informację o efektywnych rozmiarach rysunku określonych przez współrzędne x i y lewego dolnego i prawego górnego rogu rysunku. Rozmiary te wyznaczone są jako suma rozmiarów elementów tworzących ten rysunek. Można je zmienić jedynie przez dodanie nowego elementu, usunięcie lub edycję elementu istniejącego. Można również wybrać jednostki, które obowiązują dla wszystkich stron okna dialogowego Właściwości rysunku, oraz dla okien dialogowych Właściwości wszystkich rodzajów elementów.

Narzędzia

Możesz używać zakładki Narzędzia z okna dialogowego Właściwości aby dla rysunku ustawić narzędzia oddzielnie dla linii, wypełnień i wzorów, które są używane do rysowania elementów. Narzędzia te są umownymi narzędziami dla każdego nowo tworzonego elementu. Możesz niezależnie przedefiniować własne narzędzia elementu przez co będą one miały priorytet wyższy od narzędzi rysunkowych.

Dla linii można ustawić grubość, styl i kolor (styl jest uwzględniany jedynie dla linii o grubości 0). Dla wypełnień można ustawić pędzel i kolor. Tryb przezroczysty dotyczy zarówno linii jak i wypełnień. Jeżeli jest on włączony to będziesz widział elementy oraz dokumenty podkładowe leżące pod elementem narysowanym tymi narzędziami. W przeciwnym razie narysowany element przesłoni to, co leży pod nim.

Warstwy

W zakładce Warstwy znajduje się lista wszystkich warstw rysunku. Aby zapoznać się z parametrami warstwy lub zmienić wybrane z nich wybierz warstwę z listy. Dla wybranej warstwy w oknie dialogowym wyświetlone są: tryb widoczności, aktywności, informację czy warstwa jest bieżąca oraz liczba leżących na niej elementów. Tryb widoczności i aktywności można zmieniać dowolnie, stosownie do swoich potrzeb. Ponieważ zawsze istnieje dokładnie jedna warstwa bieżąca, ustawienie wybranej warstwy jako bieżącej automatycznie wyłącza ten tryb dla warstwy, która miała ten atrybut uprzednio.

Aby usunąć wybraną warstwę użyj przycisku Usuń. Jeżeli jest on niedostępny, to oznacza to, że warstwa ma kategorię warstwy nieusuwalnej (warstwa 0 jest przykładem takiej warstwy) albo, że są na niej jakieś elementy (patrz licznik elementów na warstwie).

Aby zmienić nazwę wybranej warstwy wpisz nową nazwę w pole Nazwa. Przycisk Zmień nazwę stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się na liście w miejscu starej.

Aby dodać nową warstwę wpisz jej nazwę w pole Nazwa. Przycisk Dodaj nową stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się na końcu listy. Ustaw dla niej, zgodnie ze swoimi wymaganiami, tryb widoczności, aktywności i parametr warstwy bieżącej.

Style

W zakładce Style znajduje się lista wszystkich stylów tekstów zdefiniowanych w rysunku. Niektóre style (oparte o powszechnie używane kroje czcionek) definiowane są dla każdego rysunku automatycznie. Są to: ARIAL, TIMES i COURIER. Aby zapoznać się z parametrami stylu lub zmienić wybrane z nich wybierz styl z listy. Dla wybranego stylu w oknie dialogowym wyświetlone są: wysokość, kąt i proporcja.

Wysokość stylu jest wysokością czcionki tekstu. Czcionkę można ustawić za pomocą standardowego okna dialogowego Czcionka wyświetlanego po kliknięciu w przycisk Czcionka. Ujemna wartość wysokości wskazuje, że nie jest ona zdefiniowana. Jeżeli element tekstowy miałby być narysowany w oparciu o taki styl, musi on mieć zdefiniowaną własną, dodatnią wysokość. Można ją zdefiniować bezpośrednio, ustawiając ten parametr w oknie dialogowym Właściwości dla tekstu albo pośrednio przeciągając myszą drugi znacznik ramki tekstu.

Proporcja stylu jest to liczba, która pomnożona przez szerokość czcionki da w rezultacie efektywną szerokość czcionki użytą do narysowania tekstu.

W oknie dialogowym dostępne są listy rozwijane, z których można wybrać kształt ramki okalającej tekst oraz sposób wyrównywania w pionie i poziomie.

Można zmieniać wartości wszystkich parametrów dowolnie, zgodnie ze swoimi wymaganiami.

Aby usunąć wybrany styl użyj przycisku Usuń. Jeżeli jest on niedostępny, to oznacza to, że styl ma kategorię stylu nieusuwalnego (style zdefiniowane automatycznie są przykładami takich stylów) albo, że istnieją teksty odwołujące się do tego stylu.

Aby zmienić nazwę wybranego stylu wpisz nową nazwę w pole Nazwa. Przycisk Zmień nazwę stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się w miejscu starej na liście stylów.

Aby dodać nowy styl wpisz jego nazwę w pole Nazwa. Przycisk Dodaj nowy stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się na końcu listy stylów. Ustaw dla niego, zgodnie ze swoimi wymaganiami, wysokość, proporcję oraz sposoby wyrównywania.

Wzory

W zakładce Wzory znajduje się lista wszystkich wzorów kreskowań zdefiniowanych w rysunku. Niektóre wzory (ich kształt wynika jasno z nazwy) definiowane są dla każdego rysunku automatycznie. Są to: POZIOMY, PIONOWY, POCHYLONY, ODCHYLONY, KRATKOWANY i KRATKOWANY UKOŚNY. Aby zapoznać się z parametrami wzoru lub zmienić wybrane z nich wybierz wzór z listy. Dla wybranego wzoru w oknie dialogowym wyświetlone są: odległość pomiędzy liniami, grubość linii, kąt nachylenia linii (w stopniach), styl linii (uwzględniany jedynie dla wzorów z liniami o grubości 0), kolor i własność skrzyżowania.

Można zmieniać wartości wszystkich parametrów dowolnie, zgodnie ze swoimi wymaganiami.

Aby usunąć wybrany wzór użyj przycisku Usuń. Jeżeli jest on niedostępny, to oznacza to, że wzór ma kategorię wzoru nieusuwalnego (wzory zdefiniowane automatycznie są przykładami takich wzorów) albo, że istnieją elementy odwołujące się do tego wzoru.

Aby zmienić nazwę wybranego wzoru wpisz nową nazwę w pole Nazwa. Przycisk Zmień nazwę stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się w miejscu starej na liście wzorów.

Aby dodać nowy wzór wpisz jego nazwę w pole Nazwa. Przycisk Dodaj nowy stanie się dostępny. Jeżeli klikniesz w niego to nowa nazwa pojawi się na końcu listy wzorów. Ustaw dla niego, zgodnie ze swoimi wymaganiami, odległość, grubość i kąt, wybierz kolor i styl oraz ustaw własność skrzyżowania.

Blocks tab

Zakładka Bloki wyświetla listę wszystkich bloków. Żeby podejrzeć bądź edytować blok wybierz jego nazwie na liście. Podgląd pojawi się w oknie obok.

By usunąć podświetlony / wybrany blok, kliknij przycisk Usuń. Jeżeli przycisk ten jest nieaktywny, oznacza to, że bloki te są aktualnie wstawione do rysunku wektorowego. By umożliwić usunięcie bloku, najpierw usuń go z rysunku wektorowego.

Żeby zmienić nazwę wybranego bloku, wpisz nową nazwę w polu Nazwa a następnie wciśnij przycisk Zmień Nazwę.

Aby wyświetlić okno dialogowe Właściwości elementu wybierz z podręcznego menu opcję Właściwości, lub użyj polecenia Właściwości z menu Wektor - w obu przypadkach gdy zostały zaznaczone jakieś elementy. Jeżeli zaznaczony jest pojedynczy element złożony lub dokonano selekcji wielokrotnej to pierwsza zakładka dialogu Właściwości nosi nazwę Składniki i pozwala na wybór interesującego Cię składnika z listy, oraz na obejrzenie jego podglądu.

Okno dialogowe Właściwości elementu składa się z zakładek specyficznych dla zaznaczonego elementu (są one opisane w rozdziałach dotyczących tych elementów) oraz z zakładek wspólnych dla wszystkich elementów. Te ostatnie zostały opisane w rozdziałach poniżej..

Narzędzia

Zakładka Narzędzia dla elementu jest rozbudowaną wersją zakładki Narzędzia dla rysunku. Pola dotyczące linii, wypełnienia oraz przezroczystości są w obu przypadkach takie same. Wartości tych narzędzi dla rysunku są umownymi wartościami odpowiednich narzędzi dla elementu. W grupie pól Wzór można zdefiniować parametry kreskowania dla elementu. Można wybrać wzór z listy dostępnych wzorów. Lista ta jest ustalana na stronie Wzory okna dialogowego Właściwości rysunku. Dla wybranego wzoru wyświetlane są wartości odległości między liniami, grubości linii, kąta ich nachylenia, stylu, koloru i własność skrzyżowania.

Można zmienić wartości wszystkich tych parametrów zgodnie ze swoimi wymaganiami. Ustawione wartości będą dotyczyły tylko elementu, z którym pracujesz. Stanowić będą jego własne narzędzia.

Każdy ponowny wybór wzoru z listy wzorów ustawi wartości parametrów dotyczących wzoru tak, jak były one pierwotnie zdefiniowane dla wybranego wzoru.

Pola dotyczące narzędzi, które nie dotyczą zaznaczonego elementu są niedostępne.

Pomiary

Dla większości elementów (odcinka, okręgu, prostokąta, łamanej i wielokąta) można zmierzyć długość lub obwód; dla niektórych (okręgu, prostokąta i wielokąta) zmierzyć można również pole. Wielkości te wyświetlane są w zakładce Pomiary. Jeżeli dla zaznaczonego elementu pomiar nie może być przeprowadzony, odpowiednie pole w zakładce jest puste.

Dla elementów złożonych jak i dla wielokrotnej selekcji pomiary długości i obszarów mogą być realizowane jako suma algebraiczna odpowiednich wartości pobranych z elementów składowych. Aby osiągnąć zamierzony efekt, możesz zadeklarować znak, zarówno dla długości jak i dla obszaru, indywidualnie dla każdego elementu składowego, będącego elementem obliczeń. Do tego celu służy przycisk znaku. Domyślnym znakiem wyświetlanym na przycisku przed interesującą nas wartością jest znak +. Przez jednokrotne naciśnięci przycisku możesz zmienić znak na -. Opcjonalnie, możesz zadeklarować aby wartość była pomijana poprzez ustawienie jej na 0 poprzez kolejne naciśnięcie przycisku.

Dane

Każdy element w wektorowej bazie danych może posiadać listę atrybutów zdefiniowaną przez użytkownika. Atrybuty te mogą być zarówno numeryczne (całkowite lub zmiennopozycyjne) jak i tekstowe. Każdy atrybut posiada unikalny klucz tekstowy. Dla atrybutów numerycznych można określić akcje dodawania, odejmowania lub pomijania ich wartości. Klucz jest używany jako indeks, może być dostarczany przez zewnętrzną bazę danych lub definiowany przez Ciebie. Akcje definiują w jaki sposób dokonywać obliczeń na wartościach atrybutów począwszy od szczytu hierarchii elementów. Zakładka Dane dialogu Właściwości pozwala na przeglądanie, definiowanie i edytowanie wartości atrybutów.

Lista atrybutów numerycznych elementu złożonego składa się z atrybutów zdefiniowanych dla samego elementu złożonego oraz z atrybutów zdefiniowanych dla elementów składowych. Atrybuty numeryczne elementów składowych o takich samych kluczach są zliczane od góry hierarchii elementów. Obliczenia są dokonywane według następujących zasad:

• Atrybuty na poziomie elementu składowego, które mają taki sam klucz i typ dają w rezultacie obliczeń jeden atrybut o takim samym kluczu i typie;

• Wartość zliczonych atrybutów jest automatycznie obliczana jako suma lub różnica wartości atrybutów elementów składowych zgodnie z akcjami do nich przypisanymi.

Zauważ, że dla wielokrotnej selekcji dialog Właściwości udostępnia zakładkę Dane żebyś mógł w pełni wykorzystać atrybuty tych elementów. Pozwala to na łatwe śledzenie wyników obliczeń, dokonywanych na bieżąco, dla interesujących nas atrybutów zaznaczonych elementów.

Obiekt

Każdy element posiada swój oryginalny numer identyfikacyjny nazywany identyfikatorem obiektu. Element może również posiadać znakową nazwę obiektu. Identyfikator obiektu jest definiowany automatycznie i nadawany elementowi w momencie dodawania go do rysunku. Nazwę obiektu - początkowo pustą - można zdefiniować samemu, stosownie do swoich potrzeb. Do powyższych danych masz dostęp w zakładce Obiekt.

Grupa pól wyboru nie jest używana w obecnej wersji.

Polecenie Właściwości... jest dostępne jedynie wtedy, kiedy dokładnie jeden rysunek jest podświetlony na liście Dokumenty składowe. Polecenie to pokazuje okno dialogowe Właściwości rysunku rastrowego, lub Właściwości rysunku wektorowego, w zależności od typu zaznaczonego rysunku składowego. Okno to pozwala oglądać i zmieniać różne właściwości i parametry danego rysunku.

Okno Właściwości rysunku wektorowego zostało opisane we wcześniejszej części tego podręcznika..

Okno dialogowe Właściwości rysunku rastrowego może składać się z kilku - od jednej do czterech - zakładek. Zakładka zatytułowana Parametry występuje zawsze. Zakładka, zatytułowana Strony, jest obecna tylko w przypadku, kiedy dany rysunek rastrowy jest wielostronicowy. Zakładka, zatytułowana Kolor, występuje tylko wtedy, kiedy przynajmniej jedna strona rysunku rastrowego jest monochromatyczna i służy do nadawania koloru prezentacyjnego. Zakładka, zatytułowana Info występuje zawsze i znajdują się na niej podstawowe informacje o rozmiarach fizycznych pliku rysunku, liczbie kolorów, kompresji, itp.

Zakładka Info

Zakładka Info jest zakładką tylko do odczytu. Znajdują się na niej różne informacje charakteryzujące dany plik rastrowy.

Zakładka Strony

Na zakładce zatytułowanej Strony można wybierać bieżącą stronę wielostronicowego rysunku rastrowego.

Zakładka Kolor

Na zakładce zatytułowanej Kolor można wybierać kolor, w którym ma być wyświetlany monochromatyczny rysunek rastrowy.

Wartości parametrów rysunku są zapisane w pliku rysunku (o ile pozwala na to format tego pliku) i w dodatkowym pliku atrybutów, który ma taką samą nazwę, jak plik rysunku, ale z rozszerzeniem TAF (opis formatu plików TAF znajduje się „Plik parametrów TAF”). Ten dodatkowy plik znajduje się w tym samym katalogu, co dany plik rysunku. Takie pliki atrybutów są potrzebne, ponieważ nie zawsze wszystkie parametry rysunku można zapisać w jego oryginalnym pliku. Jeśli jakieś parametry występują zarówno w pliku rysunku, jak i w pliku parametrów, to pod uwagę brane są tylko wartości parametrów odczytane z pliku rysunku. Tworzenie i odczyt plików parametrów zależy od wartości parametru BRAOpenOptions odczytanej z pliku supered.ini (opis tego pliku znajduje się w „Plik konfiguracyjny - SUPERED.INI”).

Wartości parametrów rysunku są odczytywane z pliku rysunku i ewentualnie z jego pliku parametrów. Wszystkie te wartości można zmieniać, oprócz Efektywnych rozmiarów rysunku, które są wyliczane na podstawie innych parametrów. Jeżeli którykolwiek parametr został zmieniony, rysunek uznaje się za zmieniony, i przy jego zamykaniu następuje pytanie o zapisanie poczynionych zmian.

Polecenie Włącz czyni widocznymi wszystkie rysunki, które są podświetlone na liście Dokumentów składowych. To, czy rysunek jest widoczny, czy też nie, może także zależeć od jego położenia na liście Dokumentów składowych (patrz poniższy rozdział Kolejność Dokumentów składowych).

Polecenie Wyłącz czyni niewidocznymi wszystkie rysunki, które są podświetlone na liście Dokumentów składowych.

Polecenie Selektuj wprowadza wszystkie rysunki podświetlone na liście Dokumentów składowych w stan selekcji. Przed nazwą każdego zaselektowanego rysunku pojawia się litera S. Nazwy wszystkich zaselektowanych rysunków wyświetlane są w innym kolorze, niż nazwy pozostałych rysunków. Wprowadzanie rysunków w stan selekcji jest możliwe także przy pomocy opisanego wcześniej polecenia Zaznacz / Edytuj okna widoku.

Polecenie Odselektuj wyprowadza wszystkie rysunki podświetlone na liście Dokumentów składowych ze stanu selekcji. Sprzed nazwy każdego deselektowanego rysunku znika litera S. Wyprowadzanie rysunków ze stanu selekcji jest możliwe także przy pomocy opisanego wcześniej polecenia Zaznacz / Edytuj okna widoku.

Opisane niżej cztery polecenia dostępne są poprzez cztery przyciski ze strzałkami, znajdujące się w okienku dialogowym Dokument Złożony. Pozwalają one na zmianę kolejności, w której nakładają się dokumenty składowe podczas wyświetlania i drukowania. Każde z tych poleceń zmienia położenie rysunków o podświetlonych nazwach na liście Dokumentów składowych.

Polecenie Dodaj... pozwala dodać nowy rysunek do bieżącego dokumentu złożonego. Pokazuje okienko dialogowe, służące do wybrania pliku z rysunkiem do dodania.

Polecenie Usuń usuwa z bieżącego dokumentu złożonego odwołania do rysunków o aktualnie podświetlonych nazwach. Nie kasuje natomiast plików z tymi rysunkami.

Polecenie Zmień... służy do określenia nowej ścieżki plikowej podświetlonego dokumentu składowego. Jest ono szczególnie użyteczne w sytuacji, kiedy bieżąca ścieżka jest nieaktualna (symbol N/A na liście Dokumentów składowych), czyli nie wskazuje na żaden istniejący plik, bo plik ten został, na przykład, przeniesiony do innego katalogu. Polecenie Zmień... może być wydane tylko wtedy, kiedy dokładnie jeden rysunek jest podświetlony na liście Dokumentów składowych.

Polecenie Zapisz jest dostępne tylko wtedy, kiedy dokładnie jeden rysunek jest podświetlony na liście Dokumentów składowych i jego zawartość i/lub parametry zostały zmodyfikowane, a zmiany nie zostały zapamiętane w pliku. Polecenie to zapisuje zmiany do podświetlonego pliku rysunku i (albo) do związanego z nim pliku atrybutów. Polecenie Zapisz działa jedynie na podświetlonym dokumencie składowym i nie zapisuje ewentualnych zmian poczynionych w innych dokumentach składowych ani też całym dokumencie złożonym. Zmiany w dokumencie złożonym można zapisać przy pomocy polecenia Zapamiętaj dostępnego w menu Pliki.

Polecenie Zapisz jako... jest dostępne tylko wtedy, kiedy dokładnie jeden rysunek jest podświetlony na liście Dokumentów składowych. Kopiuje plik podświetlonego rysunku (wraz z jego ewentualnym plikiem atrybutów TAF) do katalogu wskazanego przez użytkownika poprzez okienko dialogowe Zapisz jako. Podświetlony rysunek źródłowy pozostaje niezmieniony, a wszystkie ewentualnie dokonane w nim zmiany zostają zapisane w nowo utworzonej we wskazanym miejscu kopii. Polecenie Zapisz jako aktualizuje bieżącą ścieżkę plikową podświetlonego rysunku tak, aby wskazywała na nowo utworzoną kopię.

Polecenie Kopiuj do... jest dostępne tylko wtedy, kiedy dokładnie jeden rysunek jest podświetlony na liście Dokumentów składowych. Kopiuje plik podświetlonego rysunku (wraz z ewentualnym plikiem atrybutów TAF) do katalogu wskazanego przez użytkownika przy pomocy okienka dialogowego Kopiuj do. Podświetlony rysunek źródłowy pozostaje niezmieniony a wszystkie ewentualnie dokonane w nim zmiany zostają zapisane w nowo utworzonej we wskazanym miejscu kopii. Polecenie Kopiuj do... nie zmienia bieżącego dokumentu złożonego, a w szczególności zawartego w nim odwołania (ścieżki plikowej) do rysunku źródłowego.

Przycisk Absolutne powoduje wyświetlenie i zapamiętanie absolutnych ścieżek wszystkich tych plików pod dokumentów, które są zaselektowane na liście Dokumentów składowych dokumentu złożonego. Opcja ta jest dostępna jedynie wtedy, gdy wszystkie poddokumenty umieszczone są w tym samym co dokument złożony katalogu, ewentualnie w jednym z jego podkatalogów. Jeżeli tak nie jest to wyświetlane i zapamiętywane są ścieżki absolutne.

Przycisk Względne powoduje wyświetlenie i zapamiętanie względnych (względem pliku dokumentu złożonego) ścieżek wszystkich tych plików poddokumentów, które są zaselektowane na liście Dokumentów składowych dokumentu złożonego. Opcja ta jest dostępna jedynie wtedy, gdy wszystkie poddokumenty umieszczone są w tym samym co dokument złożony katalogu ewentualnie w jednym z jego podkatalogów. Jeżeli tak nie jest to wyświetlane i zapamiętywane są ścieżki absolutne.

Powyższa opcja może być użyteczna jeżeli chcesz “jednym ruchem” przenieść plik dokumentu złożonego wraz ze wszystkimi jego plikami poddokumentów do innego katalogu, na inny napęd albo używać go w środowisku sieciowym.

Zakładka Otwórz pozwala zmieniać parametry sterujące procesem otwierania rysunku przez SuperEdita:

Jeżeli ta opcja jest zaznaczona to program SuperEdit automatycznie wybiera pojedynczy plik rysunku lub dokument złożony zawierający tylko jeden dokument składowy po operacji otwarcia. Dzięki tej opcji rysunek jest gotowy do edycji natychmiast po otwarciu. Ta opcja odpowiada parametrowi AutoSelectSingleFile w sekcji [TSLRVC Library Settings] w pliku supered.ini.

Kliknięcie w przycisk Ustawienia plików parametrów powoduje wyświetlenie okna dialogowego pozwalającego wybór plików parametrów, które będą odczytywane i/lub zapisywane podczas pracy z rysunkami rastrowymi. Użytkownik ma możliwość wyboru spośród plików parametrów TAF (Tessel Atribute File), RLD (Raster Lines Definition), TAB (MapInfo Description File) oraz TFW (ARC/INFO Parameters File).

Kliknij nazwę rodzaju pliku parametrów i zaznacz sposób, w jaki chcesz go użyć (czytanie przy otwieraniu, pisanie przy zapisie, stworzenie jeżeli nie istniał). Do ustalenia priorytetów pomiędzy różnymi rodzajami plików użyj przycisków Do góry i Do dołu. Zasady te będą użyte jeżeli istniały będą jednocześnie pliki parametrów o różnych rodzajach.

Rysunek prototypowy to rysunek w formacie TVD, który może zostać wykorzystany jako wzorzec do wykorzystania przy tworzeniu nowego rysunku wektorowego (menu Dokument - Dodaj nowe wektory).

Użyj przycisku Szukaj żeby wybrać żądany plik.

Użycie rysunku prototypowego przy dodawaniu nowego rysunku wektorowego uaktywniane jest stanem przełącznika Użyj rysunku prototypowego. Efektywne użycie tego rysunku nastąpi jedynie wtedy, gdy wspomniany przełącznik będzie ustawiony, a nazwa ścieżkowa w okienku nie będzie pusta.

Zakładka Edytuj pozwala zmieniać następujące parametry:

Możesz w łatwy sposób powtórzyć ostatnio użyte polecenie przy użyciu opcji Powtórz menu kontekstowego.

Możesz na bieżąco modyfikować wartość przybliżenia okna rysunku podczas operacji edycyjnych wykorzystując technikę kliknięcia i przesuwania. Możliwość ta może zostać wyłączona przy pomocy tej opcji.

Określa ile kroków edycji rysunku rastrowego jest pamiętanych przez program.

Przycisk Ustawienia edytora rastrowego wywołuje dialog Ustawienia edytora rastrowego.

Ustawienia dostępne z dialogu Ustawienia edytora rastrowego są zgrupowane w trzech ramkach, jak opisano poniżej.

Typ filtru: - wybór typu filtru wpływa na sposób obliczania koloru każdego piksela w transformowanym rysunku w trakcie jego skalowania, obracania lub kalibracji. Filtry liniowy i kubiczny interpolują wartość koloru biorąc dwa lub cztery sąsiednie piksele zgodnie z liniową lub sześcienną formułą interpolacyjną, odpowiednio. Filtry Lanczosa, Hamminga i Blackmana biorą do obliczeń wartości kolorów z sześciu sąsiadujących pikseli. Domniemanym wyborem jest filtr liniowy, który jest najszybszy i dość precyzyjny dla prostych zastosowań, jak rysunki techniczne i mapy.

Użyj filtra dla plików:Chociaż precyzyjny dobór filtra może być różny dla każdego rodzaju rysunku, to w ogólności decyzja o tym czy zastosować filtr lub nie stosować go wcale może być podjęta w oparciu o typ formatu koloru, w którym zapisany jest rysunek. Włączenie opcji wszystkich kolorowych w ramce Użyj filtra dla plików: powoduje filtrację przy transformacji każdego rysunku kolorowego i szaroskalowego. Włączenie opcji ponad 16 kolorów w ramce Użyj filtra dla plików: powoduje filtrację przy transformacji paletowych rysunków kolorowych i szaroskalowych z 256 kolorami w palecie oraz rysunków o typie TrueColor. Włączenie opcji tylko TrueColor w ramce Użyj filtra dla plików: powoduje filtrację wyłącznie przy transformacji rysunków o typie TrueColor. Włączenie opcji nie używaj filtra w ramce Użyj filtra dla plików: powoduje zaniechanie używania filtrów. Domniemanym wyborem jest opcja ponad 16 kolorów.

Zaokrągl liczbę bitów do: Przed transformacją paletowego rysunku kolorowego z użyciem filtra konwertuje się go do typu TrueColor, aby po transformacji dokonać konwersji powrotnej. Ograniczenie liczby bitów na każdy kolor bazowy z 8 do 7, 6, 5 lub 4 bitów skraca czas konwersji i przetwarzania kosztem niewielkiej utraty precyzji kolorów rysunku. Użycie opcji 4 bity na kolor, 5 bitów na kolor, 6 bitów na kolor lub 7 bitów na kolor powoduje przyjęcie odpowiednio 4, 5, 6 lub 7 bitów na każdy kolor podstawowy. Domniemanym wyborem jest opcja 6 bitów na kolor.

Wybrane ustawienie są zapisywane do pliki konfiguracyjnego INI.

Domyślne jednostki dla nowego dokumentu TCD, DXF, rysunku rastrowego i wektorowego.

Wskazuje miejsce w systemie plików gdzie będą tworzone tymczasowe pliki programu.

Zakładka Zapisz pozwala zmieniać następujące parametry:

Jeżeli ta opcja jest zaznaczona to program SuperEdit podczas wykonywania operacji Zapamiętaj jako... dla dokumentu złożonego kopiuje również wszystkie dokumenty składowe. Więcej informacji zawiera opis polecenia role="strong"Zapamiętaj jako…. Ta opcja odpowiada parametrowi TCDSaveMode w sekcji [TSLRVC Library Settings] w pliku supered.ini.

Zaznaczenie tej opcji powoduje, że jednoczesna konwersja wielu rysunków tworzy jeden plik wielostronicowy.

Pliki niektórych formatów graficznych są pamiętane pod różnymi rozszerzeniami. Dotyczy to zwłaszcza formatów Vidar, CALS oraz Bitmap. Można tu wskazać preferowane rozszerzenie.

Zakładka Lupa rastrowa umożliwia sterowanie działaniem tego narzędzia. Uaktywnia się je przez włączenie przełącznika Lupa aktywna. W oknie Lupy rastrowej wyświetlany jest powiększony obszar rysunku otaczającego pozycję kursora myszy w momencie włączenia Lupy. Jeśli pokazanie się Lupy jest wynikiem zakończonego powodzeniem snapu do rastra, to rezultat snapu jest pokazany przy pomocy krzyża. W razie potrzeby można skorygować położenie punktu klikając na odpowiedni fragment rastra w okienku Lupy. Opcja Zamknięcie okna po potwierdzeniu określa sposób usuwania lupy z ekranu. Gdy jest ona wyłączona, to okno zniknie kiedy kursor myszy przesunie się poza okno Lupy lub po naciśnięciu klawisza Esc (wtedy pokazany rezultat snapu zostanie uznany za nie zaakceptowany) lub kiedy wskażemy punkt wewnątrz tego okna. Kiedy opcja Zamknięcie okna po potwierdzeniu jest włączona to okno Lupy jest usuwane gdy naciśniemy klawisz Esc lub zaakceptujemy wprowadzony punkt naciskając prawy przycisk myszy. Naciśnięcie prawego przycisku akceptuje dane wskazanego miejsca.

Jest kilka sposobów użycia Lupy:

Okno Lupy zostanie wyświetlone po wciśnięciu wybranego klawisza lub kombinacji klawiszy (klawisz bieżący);

Okno Lupy będzie wyświetlone, jeśli próbowano wykonać snap i punkt charakterystyczny rastra nie został znaleziony; opcja ta jest użyteczna dla rysunków rastrowych o złej jakości, które zawierają linie o postrzępionych brzegach, przerwy lub inne wady, które przyczyniają się do częstego występowania nieudanych zatrzasków do rastra;

Okno Lupy jest pokazywane po każdej próbie zatrzasków, niezależnie od tego, czy zakończyła się ona sukcesem, czy nie. Pozwala to na dokładniejsze sprawdzenie i ewentualną korekcję wyników zatrzaskiwania;

Okno lupy zostanie usunięte po naciśnięciu przycisku Esc (anuluje wprowadzoną wartość) lub po naciśnięciu prawego przycisku myszy. Jeśli opcja jest wyłączona, okno lupy zamyka się po przeniesieniu kursora myszy poza ramkę okna lub po wskazaniu nowego punktu wewnątrz okna.

Pozostałe parametry pokazane w sekcji Lupa rastrowa pozwalają na dobór wielkości Lupy (w pikselach) i jej współczynnika powiększenia. Bieżący klawisz aktywujący Lupę może być zmieniany poprzez usunięcie go z pola edycyjnego i wciśnięcie nowego klawisza (lub kombinacji klawiszy).

Zakładka Zatrzask do rastra umożliwia sterowanie działaniem trybu Zatrzasku do rastra.

Jeżeli opcja Zatrzask do rastra aktywny jest włączona, SuperEdit jest w trybie zatrzasku ciągłego. Każde kliknięcie myszą w okno rysunku powoduje wyszukanie punktu rastrowego, który najlepiej odpowiada wybranym Trybom zatrzasku. Można używać zatrzasku do najbliższego punktu środka linii, do końca linii rastrowej, do przecięcia linii rastrowych, do narożnika linii rastrowej, do krawędzi obszaru rastrowego i do środka niewielkiego okręgu rastrowego. Tryby zatrzasku rastrowego można włączać (także kilka na raz) klikając w odpowiadające im okna wyboru w okienku dialogowym.

W wypadku jednoczesnego wybrania kilku trybów zatrzasku, SuperEdit stosuje następującą hierarchię:

Jeśli, na przykład, wewnątrz celownika zostanie wykryty zarówno narożnik linii rastrowej, jak i przecięcie linii rastrowych, to zwrócony zostanie punkt przecięcia, jako wyższy w hierarchii.

SuperEdit wyświetla celownik służący do pokazania obszaru, który będzie przeszukiwany w celu znalezienia punktów charakterystycznych rastra. Dobór wielkości celownika należy uzależnić od treści rysunku i od poziomu powiększenia rysunku.

Tryby zatrzasku, które można wybrać na zakładce Zatrzask do rastra są również dostępne (dla pojedynczego wskazania) na podręcznym menu.

Ponadto możesz skorzystać z paska narzędziowego Zatrzask do rastra w celu wybrania trybu zatrzasku. Ustawienia dokonane na zakładce Zatrzask są zapisywane w pliku parametrów supered.ini.

Zakładka Zatrzask do wektora umożliwia sterowanie działaniem trybu Zatrzasku do wektora.

Jeżeli opcja Zatrzask do wektora jest aktywny jest włączona, SuperEdit jest w trybie zatrzasku ciągłego. Każde kliknięcie myszą w okno rysunku powoduje wyszukanie punktu wektorowego, który najlepiej odpowiada wybranym Trybom zatrzasku. Tryby zatrzasku rastrowego można włączać (także kilka na raz) klikając w odpowiadające im okna wyboru w okienku dialogowym. Zatrzaski wektorowe mogą być uaktywniane na jeden kolejny klik lub aż do odwołania. W każdym z tych stanów można je natychmiastowo zawiesić lub przywrócić ich działanie.

Jeżeli wybranych zostało kilka trybów zatrzasku, SuperEdit wybierze właściwy na podstawie poniższej hierarchii:

Pierwszym widocznym efektem aktywowania zatrzasków wektorowych jest wyświetlenie niebieskiego prostokąta celownika stowarzyszonego z kursorem (prostokąt celownika stowarzyszonego z zatrzaskiem rastrowym jest czerwony). Jeżeli postawiony (kliknięty) punkt został zatrzaśnięty z sukcesem to zatrzaśnięta pozycja zostanie zaznaczona przez namalowanie małego, niebieskiego okręgu (zatrzaśnięta z sukcesem pozycja rastra jest oznaczana małym czerwonym krzyżem).

Tryby zatrzasku, które można wybrać na zakładce Zatrzask do wektora są również dostępne (dla pojedynczego wskazania) na podręcznym menu.

Ponadto możesz skorzystać z paska narzędziowego Zatrzask do wektora w celu wybrania trybu zatrzasku. Ustawienia dokonane na zakładce Zatrzask do wektora są zapisywane w pliku parametrów supered.ini.

Zakładka Widok umożliwia wprowadzenie następujących opcji:

Jeżeli ta opcja jest zaznaczone to program SuperEdit korzysta ze specjalnej techniki, aby poprawić sposób interpretacji kolorów. Opcja jest szczególnie użyteczna podczas wyświetlania rysunków z dużą liczbą kolorów na urządzeniach 16 lub 256-kolorowych. Ta opcja odpowiada parametrowi DitherMode w sekcji [TSLRVC Library Settings] w pliku supered.ini.

W procesie wyświetlania zastosowaliśmy opracowaną unikalną technologię nazwaną ClearView (Przejrzysty Widok), pozwalającą na osiągnięcie maksymalnej czytelności wyświetlanych rysunków rastrowych zwłaszcza w przypadkach, w których prezentowane są one w rozdzielczości ekranu mniejszej od oryginalnej rozdzielczości rysunku, np. przy próbie wyświetlenia całości arkusza mapy w oknie aplikacji.

W przypadku rysunków monochromatycznych, technologia ta – stosując dodatkowo adaptacyjne kształtowanie krzywej skali szarości - pozwala na zapewnienie pełnej głębi wyświetlanych odcieni, gwarantując optymalną czytelność niezależnie od zawartości rysunku i skali wyświetlania.

W przypadku rysunków kolorowych, zapewniona została dużo większa od dotychczasowej czytelność szczegółów oraz czystość kolorów. W przypadku rysunków kolorowych posługujących się ograniczoną paletą kolorów i stosujących dithering w celu odzwierciedlenia kolorów pośrednich, nowa technologia wyświetlania pozwala na uniknięcie efektów tzw. mory, zakłócającej czytelność rysunku.

Włącz tę opcję żeby wyświetlić krzyż rysunkowy (celownik), który pomoże Ci w wykonywaniu precyzyjnych operacji.

Opcja włącza/wyłącza funkcjonalność przezroczystości określanej w rysunku rastrowym.

Przycisk Opcje buforowania widoków wywołuje okienko konfiguracji zintegrowanego z SuperEdita sterownika pamięci podręcznej do wyświetlania. Wszystkie zmienione parametry przechowywane są w pliku supered.ini. Więcej informacji o parametrach jest w „Plik konfiguracyjny - SUPERED.INI”.

SuperEdit umożliwia używanie kursora, którego wielkość jest stałą wartością w jednostkach rzeczywistych. Użyj tego przycisku żeby wyświetlić okno Nastawy kursora dostosowanego. Możesz tu włączyć/wyłączyć opcje Kursor dostosowany aktywny oraz określić jego rozmiar i jednostkę wielkośći. Funkcjonalność ta nie zadziała w Podglądzie wydruku.

Dialog Nastawy siatki wyświetlany jest po aktywacji przycisku Opcje siatki. Ustawienia te wraz z przełącznikiem wyświetlania siatki znajdują się na dialogu Nastawy siatki.

Możliwe jest wyświetlenie siatki w oknie rysunkowym. Skok siatki może być ustawiony niezależnie w poziomie i w pionie, w jednostkach wybranych przez użytkownika. Węzły siatki są wyświetlane jako punkty, z uwydatnieniem głównych linii siatki. Jeżeli siatka byłaby za gęsta aby ją wyświetlić, niektóre jej węzły są pomijane. Aby przyśpieszyć włączanie i wyłączanie wyświetlania siatki, na pasku narzędzi podstawowych umieszczono realizujący te zlecenia przycisk Siatka. Znajduje się on tam łącznie z dwoma innymi nowymi przyciskami: Krzyż pozycyjny i Kursor pomiarowy. Na pasku wejściowym znajduje się przycisk Zatrzask do siatki, który uaktywnia/wyłącza ten rodzaj zatrzasku (również w trakcie rysowania). Alternatywnie można go uaktywnić trzymając w trakcie przesuwania kursora wciśnięty klawisz Ctrl. Na tym samym pasku znajduje się przycisk Zatrzask ortogonalny służący do włączenia/wyłączenia zatrzasku do krotności kąta 45 stopni. Alternatywnym sposobem jego aktywacji jest przytrzymanie w trakcie przesuwania kursora wciśniętego klawisz Shift.

Zakładka Śledzenie pozwala konfigurować parametry śledzenia linii rastrowych. Udostępnia ona następujące opcje:

Jeśli opcja jest wybrana, łamana powstająca w wyniku śledzenia linii rastrowej będzie tworzona z grubością odpowiadającą szerokości linii śledzonej. W przeciwnym wypadku tworzona polilinia będzie miała grubość zgodną z tą podaną w okienku edycyjnym Szerokość linii. Opcja odpowiada parameterowi UseTraceWidths w sekcji [Raster Snap Options] pliku konfiguracyjnego supered.ini.

Dostępny zakres wartości: 1...32. Opcja mówi jak dokładnie linia rastrowa będzie estymowana przez linię wektorową. Mniejsze wartości dają większą precyzję. Typowe wartości tolerancji dobrane do śledzenia charakterystycznych kształtów linii są ustawiane automatycznie przy wybraniu opcji Kształt linii w polecenia Śledzenie. Opcja odpowiada parametrowi CurvePar w sekcji [Raster Snap Options] pliku konfiguracyjnego supered.ini.

Dostępny zakres wartości: 1...32. Opcja określa minimalną długość segmentu aproksymującej łamanej w pikselach. Typowe wartości tego parametru dobrane do śledzenia charakterystycznych kształtów linii są ustawiane automatycznie przy wybraniu opcji Kształt linii polecenia Śledzenie. Opcja odpowiada parametrowi SegmentPar w sekcji [Raster Snap Options] pliku konfiguracyjnego supered.ini.

Opcja definiuje wspólną grubość łamanych powstałych w wyniku śledzenia linii rastrowych. Opcja odpowiada parametrowi TraceWidth w sekcji [Raster Snap Options] pliku konfiguracyjnego supered.ini.

Zakładka Drukowanie umożliwia wprowadzenie następujących opcji:

Jeżeli ta opcja jest zaznaczona to podczas drukowania program SuperEdit korzysta z oryginalnych kolorów rysunku. W przeciwnym wypadku rysunek jest traktowany jak monochromatyczny. Ta opcja odpowiada parametrowi PrintColors w sekcji [TSLPPL Library Settings] w pliku supered.ini.

Wybranie polecenia Opcje buforowania wydruku... powoduje wyświetlenie okna dialogowego o takiej samej nazwie. Korzystając z niego możesz dokonać konfiguracji zintegrowanego z programem sterownika pamięci podręcznej drukowania. Wszystkie zmienione parametry są przechowywane w pliku supered.ini.

Wzorzec (szablon) drukowania jest specjalnym rysunkiem wektorowym za pomocą którego można sterować sposobem drukowania rysunków nakładkowych i podkładowych. Jest on używany w operacjach Podgląd wydruku i Drukuj. Może być przygotowany przy użyciu Edytora szablonów, który jest składnikiem pakietu SuperEdit. Program ten pozwala zdefiniować standardową ramkę do wydruku w orientacji pionowej i poziomej. Jeżeli nie został wybrany żaden szablon wydruku SuperEdit wydrukuje dokument dopasowując go do rozmiarów papieru ustawionych w bieżąco zdefiniowanej drukarce w Windows.

Opcja ta pozwala wskazać rysunek TVD utworzony programem Edytor szablonów, który będzie od tej pory używany jako szablon do wydruku w poleceniach Podgląd wydruku i Drukuj.

Opcja ta pozwala usunąć definicję aktualnie wybranego szablonu wydruku. Po usunięciu wcześniej wybranego szablonu program podczas wydruku będzie dopasowywał dokument do rozmiarów papieru.

Informacje o odwzorowaniu geograficznym wykorzystywanym do wyświetlania rastra mogą być zapamiętane, a następnie odtwarzane z pliku atrybutów (plików *.TAF - Tessel Attribute File).

Parametry odwzorowania zapamiętane w pliku wyświetlane są przy opcji Załaduj na menu Opcje - Odwzorowanie geograficzne. Wybór opcji aktywuje odwzorowanie. Aktualnie obowiązujące odwzorowanie może zostać zapamiętane w pliku przez wybór opcji Zapamiętaj na menu Opcje - Odwzorowanie geograficzne.

Obie opcje dostępne są tylko wtedy kiedy otworzony jest pojedynczy rysunek rastrowy lub gdy w otwartym rysunku złożonym zaznaczony jest dokładnie jeden taki rysunek.

Takie same informacje o odwzorowaniu geograficznym (łącznie z informacją o geometrycznym dowiązaniu) są zapamiętywane i odtwarzane w formacie GeoTIFF w plikach rysunkowych TIFF oraz w formacie MapInfo (MIF) w plikach *.TAB. Te ostatnie są obsługiwane, jeżeli wybrana została odpowiednia opcja na dialogu Ustawienia plików parametrów wywoływanego ze strony Otwórz dialogu Konfiguracja.

Lista rodzajów odwzorowań zakodowanych w plikach GeoTIFF i MapInfo rozpoznawanych przez SuperEdita limitowana jest możliwościami jego dynamicznej biblioteki TSLGEO.